پرتاب وزنه، نیزه، چکش

پرتاب (وزنه، نیزه، چکش) ازجمله مسابقات در دو و میدانی هستند. ورزش‌های دو و میدانی معمولاً مسابقاتی انفرادی بود و در آن ورزش‌کاران برای مشخص شدن فرد برنده رقابت می‌کنند.

مقدمه

دو و میدانی ورزشی است که از رقابت‌های قهرمانی متفاوتی از جمله دو، پرش و پرتاب تشکیل شده است. نام "دوومیدانی" برگرفته از محل برگزاری آن است که یک استادیوم بوده و در آن، یک مسیر دو بیضی شکل، یک زمین چمنی را احاطه کرده است. مسابقات پرش و پرتاب، معمولاً در قسمت مرکزی استادیوم انجام می‌شود.

ورزش‌های دو و میدانی معمولاً مسابقاتی انفرادی بود و در آن ورزش‌کاران برای مشخص شدن فرد برنده، با یکدیگر به رقابت می‌پردازند. در مسابقه دو، فردی برنده می‌شود که از همه سریع تر باشد، اما در مسابقات جهش و پرتاب، برنده فردی است که به بیش‌ترین مسافت یا ارتفاع دست یافته باشد.

 

انواع مسابقات پرتاب و تاریخچه‌ی آن‌ها

پرتاب وزنه

 

تاریخ مسابقات پرتاب وزنه به دوران ماقبل تاریخ و مسابقه با تخته‌سنگ‌ها بازمی‌گردد. در قرون وسطی (بین قرن 5 تا 15) مسابقات پرتاب سنگ در اسکاتلند انجام می‌شد. در قرن 17 میلادی، مسابقات پرتاب گلوله توپ که در ارتش انگلیس انجام می‌شد، پیش‌زمینه‌ی لازم برای ایجاد ورزش کنونی را به‌وجودآورد. قوانین امروزی برای اولین بار در سال 1860 نوشته شدند.

پرتاب‌کنندگان وزنه باید در تمام مراحل قبل از پرتاب، وزنه را نزدیک گردن یا چانه‌ی خود نگه‌دارند. وزنه‌های فلزی گرد مورد استفاده قرار گرفته در مسابقات مردان بزرگ‌سال، 7.26 کیلوگرم و برای زنان 4 کیلوگرم وزن دارد. هردو جنسیت باید در زمان پرتاب وزنه، داخل دایره‌ای به قطر 2.135 متر باقی بمانند.

پرتاب‌کنندگان باید پس از پرتاب وزنه، از قسمت عقب دایره خارج شوند تا دچار خطا نشوند. قوانین امتیازدهی مانند مسابقات پرش طول و پرش سه گام است: بلندترین پرتاب، برنده‌ی مسابقه است.

 

تکنیک های پرتاب وزنه

 

پرتاب‌کنندگان از دو تکنیک برای این کار استفاده می‌کنند. تکنیک اول سر خوردن (glide) نام دارد. در این روش، ورزش‌کار روی پای عقب خود به جلو پریده و وزن خود را به سمت جلو سوق داده و وزنه را در هوا پرتاب می‌کند.

روش چرخش (spin) روشی است که در آن شخص پیش از پرتاب می‌چرخد تا انرژی جنبشی وزنه را افزایش دهد.

 

قوانین پرتاب وزنه

 

دایره‌ی پرتاب وزنه به قطر 2.135 متر است و یک تخته‌ی متوقف کردن با ارتفاع 10 سانتی متر در بیرون آن قرار دارد. شرکت‌کنندگان می‌توانند در زمان پرتاب، با دیواره‌های داخلی دایره یا تخته تماس داشته باشند، اما نباید با بالای تخته و یا قسمت حاشیه ای تماسی برقرار کنند. پرتاب کنندگان، نباید در زمان پرتاب خود، با زمین خارج دایره تماس داشته باشند، و یا اینکه تا زمانی که وزنه پرتاب شده به زمین نرسیده است، از دایره خارج شوند.

در زمان شروع پرتاب، پرتاب باید نزدیک چانه یا گردن فرد باشد. وزنه در حقیقت هل داده شده و پرتاب نمی‌شود، زیرا هنگامی که فرد در حال پرتاب کردن است نباید وزنه از مکان اولیه‌اش پایین تر برود.

 

پرتاب دیسک

 

تاریخ بازی پرتاب دیسک، که یکی از ورزش‌های پنج‌گانه باستانی است، به حدود 708 سال قبل از میلاد مسیح بازمی‌گردد. در دوران قدیم یک دیسک سنگین گرد از روی یک سکو پرتاب می‌شد، و این روشی بود که در المپیک 1896 دوباره احیاء شد. این روش تا زمان مسابقات سال 1906 در آتن ادامه پیدا کرد. در این سری از بازی‌ها هردو بازی پرتاب دیسک به روش قدیمی و روش پرطرفدار امروزی که شامل چرخش و پرتاب است مورد استفاده قرار گرفته شد . تا المپیک 1912 روش قدیمی از بین رفت و پرتاب دیسک از زمین‌های شروع به مساحت 2.5 مترمربع، به عنوان روش استاندارد در نظر گرفته شد.

منطقه پرتاب پرتاب‌کنندگان دیسک نسبت به پرتاب‌کنندگان وزنه بزرگ‌تر بوده و دایره‌ای به قطر 2.5 متر است. دیسک غالباً از جنس فلز هستند. وزن دیسک برای خانم‌ها 1 کیلوگرم و برای آقایان 2 کیلوگرم است.به جز این، مسابقات پرتاب دیسک شبیه به مسابقه‌ی پرتاب وزنه بوده و همه‌ی شرکت‌کنندگان از روش چرخشی برای پرتاب استفاده می‌کنند. تفاوت دیگر در قفسه فلزی دور منطقه پرتاب است که تماشاگران را در مقابل دیسک های اشتباه پرتاب‌شده محافظت کند.

 

پرتاب نیزه

 

پرتاب نیزه از دوران ماقبل تاریخ در جنگ‌ها و برای شکار وجود داشته است. در کنار پرتاب دیسک، پرتاب نیزه دومین مسابقه پرتابی در در مسابقات پنج‌گانه باستانی بود. در قرن 18 میلادی،پرتاب نیزه در اسکاندیناوی محبوبیت زیادی به دست آورد و شرکت‌کنندگان این کشور همچنان جزو برترین‌های این رشته در رقابت‌های مردان به شمار می‌روند. اولین مسابقه‌ی پرتاب نیزه المپیک برای آقایان در سال 1908 و برای خانم‌ها در 1932 بوده است.

پرتاب نیزه تنها مسابقه‌ی پرتابی است که در آن قهرمانان از یک محل دایره‌ای شکل، پرتاب خود را انجام نمی‌دهند، بلکه به سرعت در یک مسیر می‌دوند تا برای پرتاب انرژی جنبشی نیزه را افزایش دهند. آن‌ها حتی پس از پرتاب نیزه هم نباید از خط پرتاب آزاد عبور کنند. امتیازدهی در این مسابقات هم شبیه پرتاب‌های دیگرست. مسابقه در شش مرحله برگزار می‌شود و برنده فردی است که طولانی‌ترین پرتاب را داشته باشد.

 

نیزه‌ها

 

نیزه‌های اولیه از جنس‌های متفاوتی از چوب ساخته می‌شدند، اما در دهه‌ی 1950، یک ورزش‌کار سابق به اسم باد هلد، نیزه‌های توخالی، و سپس نیزه فلزی را ایجاد کرد. هردوی این نیزه‌ها باعث افزایش کیفیت پرتابه ورزش‌کاران شدند. نیزه‌ها از سه بخش اصلی تشکیل‌شده‌اند: یک سر فلزی، یک میله‌ی تو پر یا تو خالی و یک بند دستگیره.

وزن نیزه برای آقایان حداقل 800 گرم با طولی بین 2.6 تا 2.7 متر و برای خانم‌ها 600 گرم و با طول حدود 2.2 تا 2.3 متر است. میله‌ی نیزه ممکن است از فلز یا چوب ساخته شده باشد.

 

زمین پرتاب نیزه

 

مسیر دویدن بین 30.175 متر و 33.83 متر است. دو خط موازی سفید رنگ که بیش از 1.21 متر از هم فاصله دارند، مسیر را مشخص می‌کنند. در انتهای مسیر مسابقه یک خط پرتاب قوسی شکل با شعاع آن 2.74 متر وجود دارد. این قوس که اغلب با چوب یا مواد بادوام دیگر ساخته شده است، باید هم‌تراز زمین بوده و به رنگ سفید باشد. تا زمانی که نیزه پرتاب شده به زمین نرسد، پرتاب‌کننده نمی‌تواند به هیچ‌کدام از این خطوط دست بزند و یا مسیر را ترک کند.

 

پرتاب چکش

 

قدیمی‌ترین پیشروان ورزش پرتاب چکش مردن، به بازی‌های Tailteann در حدود 1800 پیش از میلاد بازمی‌گردد. این مسابقات شامل پرتاب یک وزنه‌ی متصل به یک طناب، یک سنگ بزرگ روی یک دسته‌ی چوبی، یا حتی یک چرخ گاری روی یک محور چوبی می شد. دیگر بازی‌های باستانی شامل پرتاب یک توپ چدنی متصل به یک دسته‌ی چوبی بود که ریشه‌ی لغت پرتاب چکش به این مسابقات بازمی‌گردد. پرتاب چکش در سال 1887 استاندارد سازی شده و مسابقات شکل مدرن‌تری به خود گرفت.

امروزه، لغت "چکش" در واقع یک توپ فلزی است که به یک سیم فولادی متصل است که در انتهای آن یک دسته محکم برای نگه‌داشتن وجود دارد. وزن این ابزار برای آقایان 7.26 کیلوگرم و برای خانم‌ها 4 کیلوگرم است. پرتاب‌کنندگان از همان دوایر پرتاب وزنه استفاده می‌کنند و قفس‌هایی مانند قفس‌هایی مسابقات پرتاب دیسک اطراف آن‌ها را احاطه کرده است. مانند پرتاب دیسک و وزنه، در این مسابقه نیز قبل از پرتاب چکش داخل دایره می‌چرخند تا انرژی جنبشی وزنه زیاد شود.

 

بعضی از قوانین پرتاب چکش

پرتاب چکش از داخل یک دایره به قطر 2.135 متر انجام می‌شود. شرکت‌کنندگان می توانند با قسمت داخلی محدوده دایروی برخورد داشته باشند، ولی نباید پای خود را بر روی آن و یا خارج آن، قرار دهند. دایره پرتاب، داخل یک محوطه‌ی حصارکشی شده قرار دارد تا امنیت تماشاگران تأمین گردد.

 

شنا

در این مقاله با روش های شنا، تاریخچه مختصری از شنا و شناهای قهرمانی آشنا خواهید شد.

معرفی ورزش شنا

شنا یعنی حرکت بدن در میان آب که می‌تواند برای تفریح، ورزش یا حتی مسابقه انجام شود. در بسیاری از ادبیات های باستانی، شنا با اعمال قهرمانانه یا مراسم‌های مذهبی در ارتباط بوده است. اولین کتاب درباره‌ی روش‌های ورزش شنا در سال 1538 نوشته شده است. نسبت به ورزش‌های دیگر، در شنا همه‌ی ماهیچه‌های بدن با هماهنگی بیشتری کار می‌کنند. تکرار مکرر حرکات در ورزش شنا سبب شده است این ورزش برای سیستم قلبی و عروقی بسیار مفید باشد.

 

تاریخچه‌ای از ورزش شنا

 

ورزش شنا از زمان‌های بسیار قدیم در میان انسان‌ها رواج داشته است. اولین آثار از ورزش شنا بر روی نقاشی‌هایی روی سنگ به چشم می‌خورد که مربوط به 7000 سال پیش است. در دهه 1830 در انگلستان شنا به عنوان یک ورزش رقابتی شناخته شد. در سال 1828 اولین استخر شنا برای عموم در انگلستان تأسیس شد. در سال 1837 انجمن ملی شنا مسابقات شنا را در شش استخر مصنوعی در اطراف انگلستان برگزار می‌کرد. کم‌کم این ورزش در میان مردم محبوب و مشهور شد. در سال 1844 دو فرد آمریکایی در مسابقات شنا در لندن شرکت کرده و شنای کرال سینه را به همه‌ی تماشاگران معرفی کردند. به تدریج در کشورهای اروپایی دیگر فدراسیون ورزش‌های شنا تأسیس شد.

 

برخی از انواع شنا

 

کرال پشت

 

کرال پشت شباهت‌های زیادی به کرال سینه دارد، با این تفاوت که به پشت روی آب شناور هستید. شما این کرال را با شناور شدن روی آب، در حالی که شش های شما روی سطح آب قرار گرفته اند شروع می کنید، ولی بقیه بدن شما زیر آب قرار دارد. باید حین ضربه با پا و حرکت در آب، وضعیت بدن خود را به حالت افقی حفظ کنید. حرکات دست شما باعث فرستادن آب به زیر شما شده و بدن شما را در آب به پیش می راند.

 

پروانه

 

در این شنا باید همزمان هر دو دست خود را به بالای سر برده و سپس آنها را در آب فشار دهید تا به جلو حرکت کنید. در این شنا، حرکات پا حالتی دلفین وار دارند، یعنی پاها کنار هم قرار داشته و به آب ضربه می زنند. در شنای پروانه باید بتوانید توسط مرکز وزنی خود، خود را در آب تثبیت کرده و بین حرکات خود در روی آب و زیر آن هماهنگی کامل ایجاد نمایید.

 

کرال سینه

 

کرال سینه نوعی روش در شنا کردن است که معمولاً سریع ترین روش در بین چهار روش معروف شنا قلمداد می شود. به همین دلیل، تقریباً همیشه در مسابقات شنای آزاد، فقط از کرال سینه استفاده می شود. در این شنا، فرد به صورت خوابیده و صورت پایین در روی آب قرار میگیرد و با حرکات دست و پای خود، آب را به عقب فرستاده و به جلو حرکت می کند.

 

قورباغه

 

شنای قورباغه، نوی شنا است که در آن شناگر روی سینه خود شنا کرده و کمر وی در آب چرخش ندارد. این شنا، به دلیل ثبات آن و امکان نگه داشتن سر در بیرون از آب در بیشتر زمان شنا، محبوب ترین شنای تفریحی است. در اکثر کلاس های آموزش شنا، افراد تازه کار ، شنای قورباغه و یا کرال سینه را اول یاد می گیرند. به دلیل اینکه در شنای قورباغه، چشم ها تقریباً همیشه بالای آب است، این شنا برای امداد و نجات مهم است، زیرا فرد نجات دهنده، بدون گم کردن قربانی می تواند به وی نزدیک شود. با این حال، شنای قورباغه سخت ترین نوع شنا در مسابقات قهرمانی است، زیرا استقامت و قدرت پای بالاتری نسبت به انواع دیگر شنا نیاز دارد. این شنا کندترین نوع شنا بوده و گمان می رود که قدیمی ترین نوع شنا باشد.

 

برخی از مسابقات شنا

 

شنای مختلط انفرادی

در یک مسابقه، که به آن شنای مختلف انفرادی گفته می شود، از هر چهار نوع شنا به ترتیبی خاص استفاده می شود _ پروانه، کرال پشت، قورباغه و کرال سینه. طول مسیر شنای مختلط انفرادی می تواند بین 100 تا 400 متر باشد.

 

شنا در آب‌های آزاد

در این مسابقات که در آب های آزاد انجام می شود، مسیری که اکثراً با اجسام شناور بزرگ مشخص شده است دنبال می شود. این مسیرها اغلب طولانی بوده و بزرگ بیش از یک مایل است، و شناگران می توانند از هر نوع شنایی که مایل هستند استفاده کنند. بیشتر شرکت‌کنندگان شنای کرال سینه انجام می‌دهند. با این حال خیلی از آن‌ها برای تازه کردن نفس و حرکت در اطراف اجسام شناور، شنای قورباغه انجام می دهند. در صورتی که آب متلاطم بوده و نفس کشیدن برای شرکت کننده ها مشکل باشد، آنها ممکن است از کرال پشت استفاده کنند.

 

امدادی

برخی از مسابقه های شنا، به صورت امدادی انجام می شود. شنای امدادی به این صورت انجام می شود که در آن چهار شرکت کننده، یکی پس از دیگری، در یک مسیر ثابت، مسافت برابری را شنا می کنند. مسابقه های امدادی ممکن است برای شناگران جوان 100 یارد (برابر 91.44 متر) بوده و هر شرکت کننده 25 یارد (22.86 متر) شنا کند، و یا برای مسابقه های المپیک تا 800 متر نیز باشد.

 

تجهیزات مخصوص شنا

مایو شنا

کلاه شنا

عینک شنا

باله های شنا (این باله‌ها ضربات پا بر روی آب را سریع تر کرده و با نگه داشتن پاها در یک وضعیت درست هنگام ضربه زدن، تکنیک فرد را بهتر می کنند.)

دومیدانی

دو میدانی مادر ورزش ها می باشد که دارای قوانین و بخش های مختلفی می‌باشد.در این بخش با تاریخچه و قوانین آن آشنا خواهید شد.

دو

بسیاری از افراد از سنین حدود 30 سالگی یا بیشتر دویدن را شروع می‌کنند. دو یکی از معدود ورزش‌هایی است که با افزایش سن می‌تواند بهبود یابد و حتی به یک سطح حرفه‌ای برسد. دویدن، به خصوص اگر در سنین بالا و بدون تجربه‌ی قبلی انجام شود، می‌توان انتظار داشت که با افزایش سن بهتر شود.

دویدن ابزاری برای جابجایی روی زمین است که به انسان و حیوانات اجازه می‌دهد تا به صورت پیاده سریع تر جابجا شوند.  در اصطلاحات ورزشی دویدن به سادگی به بیان زیر تعریف شده است: روشی از گام برداشتن که در نقاط خاصی در طول آن، هر دو پا از زمین جدا هستند. این برخلاف راه رفتن است، زیرا در هنگام راه رفتن عادی همیشه یک پا با زمین در تماس می‌باشد، و پاها تقریباً در حالت صاف بوده و مرکز ثقل بین پایی که ثابت است به صورت پاندول مانند جابجا می شود.

 

از دیدگاه قوانین جرم و فنر، یک خصوصیت مشخصه بدنی که در حال دویدن است، این است که تغییر انرژِی جنبشی و پتانسیل در گام ها به صورت هم زمان اتفاق می‌افتد، و ذخیره‌ انرژی توسط تاندون‌های فنری و خاصیت کشسانی معمولی ماهیچه ها انجام می شود. اصطلاح دویدن می تواند هر سرعتی را شامل شود، از دویدن بسیار آهسته گرفته تا دویدن با سرعت‌های بسیار زیاد.

 

چرا در قدیم دویدن به وجود آمد؟

 

مردان و زنان اولیه همه برای یک دلیل می‌دویدند: زنده ماندن. یک داستان قدیمی می‌گوید " هرروز صبح در آفریقا، یک بز کوهی که بیدار می‌شود می‌داند باید از شیر سریع تر بدود وگرنه شکار می‌شود. وقتی شیر بیدار می‌شود او می‌داند باید بز کوهی را بگیرد، وگرنه از گرسنگی می‌میرد. بنابراین اهمیتی نداشت که آنها مانند یک شیر بودند یا بز کوهی، زمانی که خورشید در صبح طلوع می کرد، باید شروع به دویدن می کردند.

مردان و زنان برای تأمین غذا و برای فرار از حیوانات نیاز به دویدن داشتند. حتی در حال حاضر نیز در برخی قبایل آفریقایی، روش شکار به صورت تعقیب یک حیوان برای مسافت های طولانی و خسته کردن آن و در نهایت شکار آن است.

دو به عنوان یک ورزش از این رقابت برای زنده ماندن آغاز شد. بهترین شکارچی اغلب سریع‌ترین دونده بود. در مصر باستان پادشاه باید هر سه سال همان مسافتی را می‌دوید که سه سال قبل دویده بود و در صورتی می‌توانست به پادشاهی خود ادامه دهد که آن مسیر را با همان سرعت طی می‌کرد.

 

دو در المپیک باستانی

اولین بازی المپیک دو حدود 776 سال قبل از میلاد در یونان برگزار شد. خدایان در یونان اهمیت زیادی داشتند. یونانیان حدود 2700 سال پیش بازی های المپیک را به افتخار خدای زئوس آغاز کردند. اسم این بازی ها، از شهر محل برگزاری آنها که المپیا نام داشت، و آن شهر نیز به نوبه خود همنام کوه المپیا که بلندترین کوه در یونان و خانه‌ی اسطوره‌ای خدایان یونان بود نام گذاری شده بود، گرفته شده بود.

برای حدود 12 قرن هر چهار سال یکبار این مسابقات برگزار می‌شد. در پایان آن دوره 5 سری مسابقه اصلی وجود داشت که 3 تا از آن‌ها مسابقات دو بودند که تقریباً مشهورترین و محبوب‌ترین رویداد بین یونانیان باستان بوده‌اند. به برنده‌ی هر سری یک تاج زیتون، مقدار زیادی پول و خمره‌هایی از روغن زیتون داده می‌شد.

مشخص نیست که دقیقاً چرا و در چه زمانی این مسابقات پایان یافتند. با کم شدن قدرت یونانیان در سایه‌ی رم، مستندات از برندگان مسابقات نیز آرام آرام از بین رفت. تا اینکه سرانجام در اواخر سال 300 پس از میلاد، این مدارک به کلی ناپدید شدند.

 

انواع مسابقات دو

 

دو سرعت: | Footspeed |sprint speed |

 

مسابقه با بیش‌ترین سرعتی است که فرد می‌تواند بدود. عوامل زیادی روی این مسابقه تأثیرگذار هستند که در میان گروه‌های مختلف متفاوت است. سریع‌ترین رکورد ثبت‌شده برای سرعت 44.72 کیلومتر بر ساعت است که در دوی 100 متر بوده است. این مسابقات در مسافت 100 متر، 200 متر و 400 متر برگزار می‌شوند.

 

دو نیمه استقامت | Middle-distance running |

نوعی از مسابقات سرعت است که در پیست انجام می شود و مسافت آن از دو سرعت بیشتر و تا 3000 متر مجاز است. مسیر مسابقه اغلب 800 و 1500 متر است، اگرچه 3000 متر نیز ممکن است برای آن در نظر گرفته شود.

 

دو استقامت | Long-distance running

نوعی دو پیوسته است که در مسافت‌هایی بیش از 5 کیلومتر انجام می‌شود. این مسابقات که از نوع هوازی هستند، از نظر فیزیکی نیاز به نیروی بدنی و استقامت زیاد دارد.

 

دو در جاده | Road running |

 

این مسابقه در یک مسافت اندازه گرفته‌شده در راه‌ها برگزار می‌شود. مسافت این مسابقه از 5 کیلومتر تا طول‌های بالاتر متغیر است. 

 

انواع مسابقات دو در جاده

نیمه ماراتن | half marathon |

که طول مسیر مسابقه 21.0975 کیلومتر است.

 

مارتن | marathon | 

دو با مسافت زیاد است که طول مسیر 42.195 کیلومتر می‌باشد.

 

مسابقه دو صحرایی | Cross country running |

 

نوعی مسابقه است که به صورت تیمی یا فردی در فضای باز و محیط طبیعی برگزار می‌شود. طول مسیر مسابقه 4 تا 12 کیلومتر است و ممکن است مسیر شامل چمن، جنگل، تپه، زمین‌های هموار و گاه مسیرهای شنی باشد. شرکت‌کنندگان در مسابقه فردی بر اساس زمان فردی و در مسابقات گروهی بنا بر روش‌های کسب امتیاز داوری می‌شوند.

 

Fell running

 

به عنوان مسابقات دو تپه ای نیز شناخته می‌شود که در آن مسیر مسابقه سطحی شیب‌دار است. سختی این مسابقه در سطح شیب‌دار آن می‌باشد.

 

دو با مانع | Hurdling

 

دو با مانع ورزش دویدن و پریدن از روی موانع با سرعت است. مهم ترین انواع این دو، دو با مانع 110 متر برای مردان، 100 متر برای بانوان و 400 متر برای هر دو جنسیت است. هر سه نوع این مسابقات در بازی‌های تابستانی المپیک و بازی‌های قهرمانی جهانی انجام می‌شوند. مسابقات کوتاه تر، در مسیر مستقیم برگزار می‌شوند درحالی‌که در مسابقه 400 متری از تمام مسیر بیضی شکل مسابقه استفاده می شود.

 

دو امدادی | relay race

در زمان دو امدادی، اعضای تیم به نوبت مسابقات دو، چرخش، شنا، اسکی صحرایی، بیاتلون یا اسکی روی یخ را انجام می‌دهند. این مسابقات هم در سطح حرفه‌ای و هم آماتور برگزار  می‌شوند.

 

استادیوم‌های برگزاری مسابقات دو و میدانی

 

در فضای باز

اصطلاح دو و میدانی همراه با استادیوم‌ها که برای اولین بار میزبان این مسابقات بودند پیوند خورده است. دو خصوصیت اصلی برای استادیوم دو و میدانی، مسیر بیضی شکل خارجی برای دو و منطقه چمن در داخل این بخش ها است که به آن میدان می گویند. در مسابقات اولیه، طول این مسیر متفاوت بود. با گسترش این ورزش سازمان IAAF طول استاندارد 400 متر را برای مسیر در نظر گرفته و اعلام کرد که مسیرها باید 6 تا 8 خط دو داشته باشند.

 

داخل سالن

 

سالن‌های سربسته ممکن است استادیوم های تغییر یافته باشند که میتوان به راحتی مسابقات پرش و دو با مسافت کوتاه را در آن انجام داد. ناحیه‌ی مرکزی آن با یک مسیر بیضی شکل 200 متری احاطه شده است که 4 تا 8 مسیر دارد. در دورها ممکن است مسیر به صورت شیب دار استفاده شود تا چرخیدن برای ورزشکاران راحت‌تر باشد.

 

قوانین مسابقات دو

قوانین برای مسابقات دو ساده است. باید مسابقه را از خط شروع آغاز کنید. با بیش‌ترین سرعتی که می‌توانید بدوید. در خط پایان مسابقه به اتمام می‌رسد. اگر از مکانی جلوتر از خط شروع مسابقه را آغاز کنید به آن " خطای شروع " می‌گویند و ممکن است رد صلاحیت شوید. در بعضی از موارد قبل از رد صلاحیت به بازیکن یک تذکر داده می‌شود. برای مسابقات کمتر از 800 متر شرکت‌کنندگان باید در خط‌های خود بایستند. در مسابقات بیش از 800 متر ، ورزشکاران در حین دویدن می توانند به مسیر داخلی بروند، البته در صورتی که آن مسیر بیش از حد شلوغ نباشد و افراد با هم برخورد نداشته باشند. برنده اولین نفری است که به خط پایان می‌رسد، این کار با نوار حسی روی خط پایان یا اندازه‌گیری الکترونیکی انجام می‌شود. اگر تشخیص برنده غیر ممکن بود، برنده به صورت رندم از میان افرادی که جلو بودند انتخاب می‌شود.

 

خط شروع مسابقه

 

محل شروع مسابقه با یک خط سفید رنگ به پهنای 5 سانتی متر مشخص شده است. در همه‌ی مسابقاتی که در مسیرهای صاف انجام نمی‌شوند این خط باید منحنی شکل باشد تا همه‌ی شرکت‌کنندگان مسیر یکسانی را از آغاز تا پایان طی می‌کنند. می توان برای مسابقات 400 متر و پایین تر، از بلوک‌های شروع کننده استفاده کرد.

 

در طول مسابقه

 

در همه‌ی مسابقات در تمام مراحل مسابقه شرکت‌کنندگان باید در خطوط خود باقی بمانند. اگر هر کدام از آن‌ها خط خود را ترک کرده یا پایش روی خطوط میانی برود رد صلاحیت می‌شود. همچنین اگر فردی دیگری را هل داده یا به او تنه بزند به گونه‌ای که مانع پیشرفت او شود از دور مسابقه حذف می‌شود.

 

خط پایان

 

خط پایانی مسابقه با یک خط 5 سانتی‌متری سفید رنگ مشخص می‌شود. اگر هر بخش از بدن شرکت‌کننده ( سر، گردن، بازو، پا، دست ) از صفحه عمودی قسمت داخلی خط پایان عبور کند او برنده است.

 

قوانین دو با مانع

دو 100 یا 110 متر در مسیرهای مستقیم انجام می‌شود. در کل بازی باید همه در خطوط خودشان بمانند. دوندگان به علت ضربه زدن به مانع رد صلاحیت نمی‌شوند مگر اینکه این کار عمدی باشد. اگر دوندگان هنگام پرش بیفتند و یا پای آن‌ها در حین پرش به زیر سطح افقی قسمت بالای هر کدام از موانع برود، رد صلاحیت می‌شوند.

پارکور

پارکور یک قانون آموزشی جامع‌نگر است که در آن از حرکاتی استفاده می‌شود که برای اولین بار از آموزش‌های نظامی ایجاد شدند. 

مقدمه

پارکور یک قانون آموزشی جامع‌نگر است که در آن از حرکاتی استفاده می‌شود که برای اولین بار از آموزش‌های نظامی ایجاد شدند. شرکت‌کنندگان تلاش می‌کنند تا با استفاده از موثرترین روش، از یک نقطه به نقطه‌ی دیگر بروند. آن‌ها صرفاً از بدن و محیط مجاور خود، برای حرکت خود به سمت جلو استفاده می‌کنند. در همین حین، آن‌ها تلاش می‌کنند در حالتی امن، سرعت خود را حفظ کنند . پارکور می‌تواند شامل دویدن، بالا رفتن، تاب خوردن ، پریدن، غلت زدن و حرکات چهار دست و پا باشد که بنا بر شرایط استفاده می‌شود.

یکی از مهم‌ترین پارامترها در پارکور " کارایی" است، یعنی همیشه لازم نیست حرکات با بیش‌ترین سرعت انجام شوند بلکه باید با صرف انرژی کم بوده و مانع آسیب‌دیدگی شوند.

 

پارکو چیست؟

پارکور یک ورزش غیررقابتی است که می‌تواند به تنهایی یا با دیگران انجام شود. این ورزش را می‌توان در هر جایی انجام داد اما اغلب در مناطق شهری اجرا می‌شود. پارکور ورزشی است که در آن، محیط اطراف به شکلی جدید دیده شده و امکان روش‌های مختلف حرکت و جابجایی در آن، تصور می شود.

 

تاریخچه پارکور

اولین اشکال ورزش پارکور توسط فردی با نام جورج هربرت به وجود آمد که یک افسر نیروی دریایی در ارتش فرانسه بود. جورج اغلب به آفریقا سفر می‌کرد و در آنجا تحت تأثیر حرکات ورزشی روان و مؤثر بیشتر قبایل آفریقایی که میدید قرارگرفت. بعد از بازگشت به فرانسه، او شروع به ایجاد روشی از حرکات طبیعی در ارتش نمود که در آن، مردان و زنان حرکاتی موثرتر و بهتر برای برخورد با موانع مسیر را یاد می‌گرفتند. این روش به تدریج به طور منظم در ارتش آموزش داده شده و شرایط را برای ایجاد ورزش پارکور در آینده آماده کرد.

پسر هربرت، به نام دیوید بل، که در سال 1973 به دنیا آمد، ژیمناستیک و برخی از ورزش‌ها را آزمایش کرد، ولی علاقه خود را به سرعت به مدرسه و باشگاه‌های ورزشی از دست داد. با این حال، زمانی که بزرگ تر شد، شروع به خواندن مقالات و مجله‌هایی کرد که دستاوردهای پدرش در آن‌ها نوشته شده بود، و به همین دلیل کنجکاو شد که دلیل موفقیت پدرش را متوجه بشود. پس از صحبت با پدرش، او متوجه شد که چیزی که نیاز داشته، مهارتی است که در طول زندگی برای او مفید بوده و چیزی فراتر از ضربه زدن به توپ یا انجام حرکات در محیط‌های بسته سالن‌های ورزشی خاص باشد.

سرانجام او پس از صحبت با پدرش، روش این تمرین که پدرش آن را پارکور می‌نامید را یاد گرفت. در ابتدا او به تنهایی تمرین می‌کرد، اما بعدها چند نفر دیگر که به این کار علاقه داشتند به او پیوستند. در اواخر سال‌های 1990،بعد از اینکه برادر دیوید عکس و فیلم‌هایی از این تمرین‌ها را به یک برنامه تلویزیونی فرانسوی فرستاد، محبوبیت و شناخته شدن پارکور شروع به افزایش کرد.

 

حرکات در پارکور

هیچ لیست رسمی از حرکات پارکور وجود ندارد. در زیر مثال‌هایی از حرکاتی را آورده‌ایم که در پارکور انجام می‌شود:

1. دویدن به سمت یک دیوار بلند و سپس پریدن و بالا رفتن از دیوار تا زمانی که به بالای دیوار برسد.
2. پرش از روی موانع.
3. پرش و فرود آمدن با پا روی موانع کوچک و باریک.
4. پرش و گرفتن یک لبه با دست، درحالی‌که پاها روی سطح عمودی زیر قرار دارند.
5. غلت زدن برای جذب فشار پرش های بلند

 

تجهیزات برای پارکور

 

برای ورزش پارکور نیاز به تجهیزات خاصی نیست. اغلب افراد در این رشته سعی می‌کنند لباس‌های سبکی بپوشندکه سبب محدودیت حرکات آن‌ها نشود. اغلب برای این کار از تی‌شرت و لباس‌های بدون آستین به همراه شلوارک یا لباس‌های ورزشی راحت استفاده می‌شود. کفش‌های راحت برای دویدن، که نرم و سبک و انعطاف‌پذیر بوده و لیز نخورند نیز برای این ورزش لازم است.

 

قوانین پارکور

به عنوان یک ورزش غیررقابتی پارکور هیچ قانون تدوین‌شده‌ای ندارد. اگرچه ممکن است عادات و قواعد میان گروه‌ها یا نواحی خاص وجود داشته باشد.

تکواندو چیست؟

تکواندو یکی از منظم‌ترین و علمی‌ترین هنرهای رزمی سنتی کره‌ای است، که چیزی بیش از صرف مهارت‌های مبارزه فیزیکی به افراد یاد می‌دهد.

تکواندو چیست

تکواندو یکی از منظم‌ترین و علمی‌ترین هنرهای رزمی سنتی کره‌ای است، که چیزی بیش از صرف مهارت‌های مبارزه فیزیکی به افراد یاد می‌دهد. این نظم و انضباطی است که از طریق آموزش بدن و ذهن، راه‌های تقویت روح و بالا بردن سطح زندگی را به افراد نشان می‌دهد. امروزه، تکواندو تبدیل به یک ورزش جهانی شده و توانست است شهرتی بین‌المللی به دست آورد. تکواندو یکی از بازی‌های رسمی المپیک است.

 

بیایید نگاهی دقیق‌تر به کلمه تکواندو (Taekwondo) داشته باشیم: این کلمه از سه بخش "ت" (Tae) به معنی " پا "، "کوان" (kwan) به معنای " مشت " و یا "مبارزه"  و "دو" (Do) به معنای " راه " و یا " نظم و انضباط" تشکیل شده است.

پس به طور کلی، کلمه تکواندو به معنی روش استفاده درست از دست و پا می‌باشد. تکواندو دارای تاریخچه‌ای به قدمت پنج هزار سال در کره می‌باشد، و در طول این مدت با اسم‌های زیادی همانند "سوباک" ، "تک کیون" و "سوبائه" خوانده شده است.

تکواندو در طول دوره پیشرفته و تکامل خود ، تکنیک‌های و فنون بسیاری را از هنرهای رزمی موجود در کره، چین، و ژاپن به خود جذب کرد و به همین دلیل، در حال حاضر شباهت زیادی به روش‌های مبارزه موجود در کشورهای شرقی دارد.

با این حال، تکواندو هنوز هم توانسته است تفاوت زیاد خود را با بقیه هنرهای رزمی شرقی را حفظ کند. از جمله تفاوت‌های بزرگ تکواندو با بقیه هنرهای رزمی کشورهای شرق آسیا، حرکات و جست و خیزهای سریع و دینامیک است که می‌توان این پرش‌ها را در حرکات سریع پای تکواندوکاران در زمان مبارزه مشاهده کرد. 

 

محبوبیت 

 

تکواندو یکی از محبوب‌ترین ورزش‌های رزمی می‌باشد. از سال 1960 به بعد ، محبوبیت تکواندو به میزان زیادی افزایش پیدا کرد و توانست در عرض چند دهه، محبوبیت بیشتری به نسبت کاراته، جودو، و روش‌های دفاع شخصی دیگر به دست آورد. از جمله دلایل محبوبیت این ورزش رزمی، زیبایی حرکات آن است که شامل حرکات بسیار زیبا و هنرمندانه پا می‌باشد. 

 

تاریخچه

 

سه امپراتوری 

تا قرن ششم پس از میلاد ، چیزی که ما در حال حاضر به عنوان شبه‌جزیره کره می‌شناسیم، بین سه امپراتوری با نام‌های گوگوریو، باکجه، و سیلا قسمت شده بود. 

سیلا کوچک‌ترین و آخرین پادشاهی بود و در لبه جنوب شرقی شبه‌جزیره کره قرار داشت . یافته‌های باستان‌شناسی از این دوره‌ها همانند نقاشی‌های مقبره‌های سلطنتی در حین دوره گوگوریو ، مجسمه‌های سنگی موجود در پاگوداهای باقی‌مانده از دورة سیلا، و اسنادی که در دوره باکجه نوشته شده است ، تکنیک‌ها و حالت‌های مبارزه‌ای را نشان می‌دهد که به احتمال زیاد اولین گونه‌های تکواندو بودند. 

این سه امپراتوری همواره با یکدیگر در حال جنگ بود و سعی می‌کردند که بخش بیشتری از شبه‌جزیره کره را به خود اختصاص دهند. سیلا که کوچک‌ترین و ضعیف‌ترین نیروی نظامی را داشت، به سختی می‌توانست از خود در برابر امپراتوری‌های دیگر دفاع کند، پس اقداماتی را انجام داد که تبدیل به نقطه‌ای کلیدی در تاریخ کره شد.

بیست و چهارمین پادشاه سیلا با نام جین هئونگ، گروهی از مبارزان تشکیل داد که به نام هارَنگ (Hwarang) شناخته می‌شدند. مبارزان هارنگ به وسیله سلاح‌هایی همانند شمشیری، نیزه و تیروکمان تعلیم می‌دیدند. هارَنگ همچنین در شکلی از مبارزه بدون سلاح که به اسم سوباک (Subak) خوانده می‌شد نیز تعلیم می‌دید. سوباک شکل اولیه‌ای از سیستم مبارزه با پا بود که در آن از دست خیلی کم استفاده می‌شد. گروه هارَنگ از سوباک استفاده کردند و چیزهای جدیدی به آن اضافه کرده و قدرت بیشتری به آن دادند. به دلیل وجود داشتن کد اخلاقی و توانایی‌های بالای مبارزه‌ای، هارَنگ تبدیل به "هارَنگ دو" شد که به معنی " روش گل مردانگی" است. گروه هارنگ دو، به دلیل شجاعت و توانایی‌های رزمی خود به سرعت شناخته شدند و تحت ‌یک رهبری مناسب، توانستند دو امپراتوری گوگوریو و باکجه را شکست داده و شبه‌جزیره کره را تبدیل به یک کشور یکپارچه با نام کوریو کنند. 

 

سلسله کوریو (918 تا 1392 پس از میلاد)|Koryo

سلسله کوریو، دوران پیشرفت و توسعه هنرهای رزمی بود. در این دوره، مبارزه بدون سلاح بیش‌ترین محبوبیت خود را به دست آورد. همچنین به دلیل تکنیک‌های جدید و نظم و انضباط ذهنی که به سوباک اضافه شد، اسم آن به سوباک جی (SooBakGi  ) تغییر کرد. سوباک جی تبدیل به یک ورزش محبوب هم در ارتش و هم بین مردم، شد. هنرهای رزمی در حال شکوفایی بودند و سبک‌های جدید شروع به ظاهر شدن کردند. یکی از این سبک‌ها تکوان (Tae Kyon) بود. تکوان دارای تکنیک‌های بسیار جدید ضربات پا بود و بیشتر به عنوان یک ورزش مبارزه‌ای تا یک روش ذهنی ایجاد شده بود. هر سال مسابقات سالیانه تکوان و سوباک جی توسط پادشاه برگزار می‌شد. به برندگان این مسابقات، مقام بالای درباری داده می‌شد و همچنین آن‌ها می‌توانستند به نیروی نظامی پادشاه، که یادگرفتن هنرهای رزمی برای آن‌ها واجب بود، تکنیک‌های  خود را یاد بدهند. به دلیل اینکه سربازان این هنرهای رزمی را یاد گرفته و تمرین می‌کردند، در زمان سفرهای خود در داخل امپراتوری، این هنرهای رزمی را گسترش می‌دادند.

 

سلسله یی (1392 تا 1910 پس از میلاد )|Yi Dynasty 

در حین سلسله یی، کره تغییر زیادی کرده و دین رسمی آن از بودایی، به آیین کنفوسیوسی تبدیل شد. این تبدیل، باعث تأثیر چین بر روی دولت و مردم آن زمان کره شد. رهبران نظامی آرام‌آرام شروع به از دست دادن قدرت خود کردند. یادگیری هنرهای رزمی، و سلاح‌ها، برای همه افراد به جز افراد نظامی ممنوع شد. هارَنگ دو، که ریشه در تعلیمات بودایی داشت، در نهایت اهمیت خود را در میان افراد جوان از دست داد. هنرهای رزمی سقوط بزرگ خود را تجربه می‌کرد. با این حال پادشاه جونگ جو (Jong Jo) با درخواست خود برای نوشتن کتاب راهنمای هنرهای رزمی که شامل سلاح‌ها، تکوان و سوباک جی می‌شد، کمک زیادی به باقی ماندن هنرهای رزمی کرد . این کتاب راهنما که توسط لی دوک مو (Lee Duk Mu) نوشته شده بود، دارای بخش‌های دقیقی در مورد روش‌های مبارزه بدون سلاح بود، در نتیجه تکنیک‌های این هنرهای مبارزه‌ای را به صورت نوشته حفظ کرد. با این حال، به دلیل افت قدرت نظامی ، سلسله یی، به دلیل تصاحب کره توسط ژاپن در دوم آگوست سال 1910 به پایان رسید.    

 

کنترل ژاپنی‌ها 

در این دوره که ژاپن کنترل تأثیر زیادی بر روی کره داشت، چیزهای زیادی تغییر کرد. همه ورزش‌های رقابتی و هنرهای رزمی غیرقانونی شد. تنها ارتش که در آن زمان تحت کنترل ژاپن بود، می‌توانست هنرهای رزمی را تمرین کند. سوباک جی  به صورت مخفیانه تمرین می‌شد و بزودی اسم آن مجدداً به سوباک دو تغییر کرد. هنرهای رزمی ژاپن در آن دوره وارد کره شدند. مردم کره با علاقه زیاد آن‌ها را پذیرفتند. به دلیل توافق‌نامه‌های صلحی که بین ژاپن و کره امضا شد ، برنامه تحصیلی، و همچنین هنرهای رزمی ژاپنی همانند کندو، جودو، کاراته، و آیکیدو در تمام مدارس کره تعلیم داده می‌شد. هنرهای رزمی، مجدداً زمانی که هر دو کشور  ژاپن و کره ، شروع به مبادله تکنیک‌ها و سبک‌های مبارزاتی کردن، یک بار دیگر رشد و رونق زیادی را تجربه کرد. در 15 آگوست سال 1945، کره از ژاپن جدا شد و هنرهای رزمی کره مجدداً توانست به صورت مستقل پیشرفت کند. 

 

یکپارچه‌سازی تکواندو  

پنج آکادمی علوم و هنرهای رزمی که به اسم کوان (Kwan) شناخته می‌شدند، داخل کره وجود داشت. اسم آن‌ها مودوک کوان، جیدو کوان، چانگ مو کوان، چونگ دو کوان، و سونگ مو کوان بود . در این مدارس سبک‌های مختلفی همانند کونگ سودو، سوباک دو، تکوان، تانگ سودو، و کوان بئاب وجود داشت . روش تعلیمات و استفاده از تکنیک‌های مختلف ، در هر مدرسه به نسبت مدرسه‌ی دیگر تفاوت داشت و در سال 1946، تلاشی برای یکپارچه‌سازی دوجان (Dojang) ها ( سالن‌های تمرین)، و استانداردسازی روش‌های تعلیم انجام شد، با اینحال، هیچ‌کدام از رهبران مدارس نتوانستند دیگری را قانع کنند.

در سال 1955، هیئتی از تعلیم‌دهندگان، تاریخ‌شناسان، و اعضای شناخته‌شده جامعه ورزشی، در جلسه‌ای باهم شرکت کردند تا بتوانند تمام مدارس را باهم همراه کرده و نامی برای این هنر که‌ امید به یکپارچه شدن آن می‌رفت، انتخاب  کنند. در ماه آوریل سال 1955، یک اسم جدید توسط هیئت پیشنهاد شد که تکواندو نام داشت.

در سال 1962، انجمن ورزش‌های آماتور کره، اتحادیه تکواندوی کره، که بعدها انجمن تکواندوی کره نام گرفت را به رسمیت شناخت.

در 28 می سال 1973، فدراسیون جهانی کره رسماً تأسیس شد.

 

تکواندو در حال حاضر

در حال حاضر تکواندو همانند همیشه جذاب است. تکواندو تحت نظر فدراسیون جهانی تکواندو، تبدیل به یک هنر و ورزش بین‌المللی شده است که در بیش از 190 کشور سراسر جهان تمرین می‌شود.

 

خصوصیات

تکواندو بر روی ضربات لگد بلند و تکنیک‌های سریع دست تکیه دارد که این حرکات، آن را از دیگر هنرهای رزمی محبوب و ورزش‌های رزمی، همانند کاراته متمایز می‌سازد. با این حال، فدراسیون تکواندو جهانی ( WTF ) معتقد است که به دلیل اینکه پا، طولانی‌ترین و قوی‌ترین اندام یک رزمی‌کار است، به همین دلیل ضربات پا بیش‌ترین پتانسیل برای اجرای حملات قدرتمند را با حداقل احتمال اقدامات تلافی‌جویانه در اختیار ورزش‌کار قرار می‌دهد.

 

تکواندو به عنوان یک هنر رزمی، بین همه مردم از هر دو جنس و سنین مختلف محبوب است. از لحاظ بدنی، تکواندو باعث افزایش قدرت، سرعت، تعادل، انعطاف‌پذیری، و استقامت می‌شود. یک مثال برای اتحاد جسم و روح در تکواندو، شکستن تخته‌های چوبی، آجر و یا کاشی است، که هم به تسلط فیزیکی بر تکنیک،‌ و هم به تمرکز ذهنی برای جمع کردن قدرت فرد نیاز دارد.

یک دانش‌آموز تکواندو معمولاً یک لباس به رنگ سفید و یا سیاه با نام دوبوک (도복) به همراه یک کمربند می‌پوشد. حداقل سه سبک اصلی در دوبوک وجود دارد، که مشهودترین تفاوت آن‌ها در شکل ژاکت است: 1- ژاکت متقاطع جلویی که شبیه لباس‌های سنتی آسیایی است؛ 2- ژاکت یقه 7 که متقاطع نیست) معمولاً توسط افراد WTF پوشیده می‌شود)، و ژاکتی که از جلو به صورت عمودی بسته می‌شود (متقاطع نیست) که معمولاً توسط افرادITF  استفاده می‌شود. رنگ کمربند، رتبه دانش‌آموز را نشان می‌دهد. به طور کلی، هر چه رنگ تیره‌تر باشد، رتبه بالاتر است. مدرسه و یا مکانی که در آن آموزش داده می‌شود، دوجانگ (도장) نامیده می‌شود. استاد بزرگ دوجانگ ، گوان-جانگ-نیم  (관장님)، استاد دوجانگ، سا-بوم-نیم (사범님) ، فرد تمرین دهنده، گیو-سا-نیم (교사님) و تعلیم‌دهنده کمکی، جو-گیو-نیم (조교님) نامیده می‌شود. 

 

تکواندو به طور سنتی به صورت پا برهنه انجام می‌شود، ولی کفش‌های تمرینی ویژه‌ای هم وجود دارد که می‌توانید آن‌ها را بپوشید.

با وجود اینکه تقریباً همه مدارس تکواندو باهم فرق دارند، یک فرد دانش‌آموز معمولاً در این تمرینات شرکت می‌کند:

1. یادگیری تکنیک‌ها و برنامه‌های آموزشی تکواندو 

2. تمرینات هوازی و بی‌هوازی که شامل تمرینات کششی نیز می‌شود 

3. الگوها و یا فرم‌ها 

4. مبارزه  (که ممکن است شامل مبارزه‌های هفت، سه، دو، و یک‌قدمی، مبارزه‌های آزاد و … شود  )

5. تمرینات شل کردن عضلات و مدیتیشن و همچنین تمرینات کنترل تنفس 

6. تکنیک‌های به زمین افتادن و پرت کردن

7. تمرکز بر روی نظم و انضباط ذهنی و روحی، عدالت، احترام و اعتمادبه‌نفس 

8. شکستن، که شامل استفاده از تکنیک ها برای شکستن تخته‌ها برای آزمایش، تمرین، و نمایش هنرهای رزمی می‌باشد. ممکن است به جای تخته، از آجر، قطعات یخ و مواد دیگر استفاده شود. 

 

سازمان‌ها 

دو عدد از محبوب‌ترین سیستم‌های تکواندو صرفاً از روی سازمان‌های آن‌ها نام‌گذاری شده‌اند که این سازمان‌ها فدراسیون تکواندوی جهانی (WTF) و فدراسیون تکواندوی بین‌المللی (ITF) می‌باشد.

 

فدراسیون تکواندوی جهانی در سال 1973 با داشتن ریشه‌هایی در انجمن تکواندوی کره پایه‌ریزی شد. دوجانگ مرکزی انجمن تکواندوی کره، در سال 1972 در کره جنوبی ایجاد شد و پس از چند ماه، نام آن به کوکی وون (Kukkiwon) تغییر کرد . سال بعد، فدراسیون تکواندوی جهانی تشکیل شد . کمیته بین‌المللی المپیک، مبارزات تکواندو و فدراسیون تکواندوی جهانی را در سال 1980 به رسمیت شناخت. 

با اینکه عبارت‌های WTF و Kukkiwon معمولاً به اشتباه به جای هم استفاده می‌شوند، کوکی وون یک سازمان کاملاً مجزا است که کار تعلیم و دادن گواهی به تعلیم‌دهندگان را انجام داده و گواهی‌نامه‌های رسمی دان و پوم را در سراسر جهان صادر  می‌کند. 

 

فدراسیون تکواندوی بین‌المللی در سال 1966 توسط چوی هونگ هی (최홍희) به عنوان یک زیرگروه انجمن تکواندوی کره تشکیل شد. پس از مرگ چوی هونگ هی در سال 2002، فدراسیون تکواندوی بین‌المللی به سه شاخه تقسیم شد.

 

رده‌ها، کمربندها و ارتقاء

معمولاً رده‌های تکواندو به بخش‌های دانش‌آموز، و مربی تقسیم می‌شوند. بخش دانش‌آموز، معمولاً از ده رده تشکیل شده است که توسط کلمه کره‌ای گوب (급 = رده)، مشخص می‌شود. رده‌ها، معمولاً به وسیله کمربندهای با رنگ‌های متفاوت طبقه‌بندی می‌شوند. دانش‌آموزان از رده دهم که معمولاً به وسیله یک کمربند سفید مشخص می‌شوند کار خود را شروع کرده و به سمت رده‌ی اول که معمولاً با یک کمربند قرمز با یک خط سیاه و یا سفید مشخصی می‌شود، حرکت می‌کنند.

 

بخش مربی، معمولاً از نه رده تشکیل شده است که به هر کدام از این رده‌ها، یک دان و یا کمربند مشکی گفته می‌شود (مثلاً دان سوم و یا کمربند مشکی رده سه). رده کمربند معمولاً به وسیله خطوط، اعداد، و یا روش‌های دیگر بر روی آن نشان داده می‌شود، ولی بعضی مواقع برای همه رده‌ها از کمربند مشکی ساده استفاده می‌شود. 

برای پیشرفت از یک رده به رده دیگر، دانش‌آموزان معمولاً تست‌های ترفیعی، که در آن‌ها، توانایی خود را در جنبه‌های مختلف هنرهای رزمی در جلوی اساتید و یا گروه داوری نشان می‌دهند، را پشت سر می‌گذرانند. این تست‌ها معمولاً در مدارس مختلف باهم متفاوت بود و ممکن است شامل اجرای الگوها، که در آن ورزشکار باید تکنیک‌های مختلف را به صورت پیاپی ایجاد کند، و یا شکستن تخته‌ها که نشان‌دهنده توانایی دانش‌آموز برای استفاده از تکنیک‌ها باقدرت و دقت بالا است، بشود. البته روش‌های دیگری نیز برای مشخص کردن آمادگی دانش‌آموز برای پیشرفت به رده‌بالاتر وجود دارد که می‌تواند شامل تمرینات مبارزه و دفاع شخصی برای نشان دادن استفاده عملی و تکنیک‌های کنترلی، تست های آمادگی بدنی که شامل دراز و نشست و شنا می‌شود، و جواب دادن به سؤالاتی در مورد مفاهیم، شناسایی کلمات و شناسایی تاریخچه ورزش است، باشد. برای دان‌های بالاتر، ممکن است امتحانات کتبی در کنار تست‌های عملی از فرد گرفته شود.

ترفیع از یک گوب به گوب دیگر، در بسیاری از مدارس به سرعت انجام می‌شود، برای اینکه بیشتر مدارس اجازه می‌دهند که هر دو، سه و یا چهار ماه گوب افزایش پیدا کند. در مسیر رسیدن به دان اول، دانش‌آموزان از تکنیک‌های بسیار ساده شروع کرده و با رفتن به گوب بالاتر، تکنیک‌های پیچیده‌تر یاد می‌گیرند.

 

با این حال، پیشرفت از یک دان به دان بالاتر ممکن است چندین سال به طول بینجامد. به عنوان یک قانون کلی، رده‌های کمربند مشکی تا زمانی که تعداد سال برابر با رده کمربند از گرفتن آن نگذشته باشد امکان افزایش ندارد. این یعنی فردی که به طور مثال، تازه کمربند مشکی دان سه دریافت کرده است، تا سه سال امکان امتحان مجدد برای گرفتن دان بالاتر را ندارد.

در فدراسیون بین‌المللی تکواندو، مربیانی که دان یک تا سه دارند با نام بوسابوم (کمک‌مربی)، آن‌هایی که دان چهار تا شش دارند با نام سابوم (مربی)، آن‌هایی که دان هفت و هشت دارند با نام ساهیون (استاد) و آن‌هایی که دان نه دارند با نام ساسونگ (استاد بزرگ) خطاب می‌شوند. البته این نام‌گذاری ممکن است در سازمان‌های دیگر تکواندو استفاده نشود.

 

مسابقات 

مسابقات تکواندو معمولاً شامل مبارزه، شکستن، فرم‌ها و دفاع شخصی می‌باشد. با این وجود، در مسابقات تکواندوی المپیک، تنها مبارزه انجام می‌شود.

 

دو نوع از مسابقات مبارزه‌ای انجام می‌شود: مبارزه نقطه‌ای  که در آن، تمام ضربات  سبک بوده و زمانی که یک ضربه وارد شد، ساعت متوقف می‌شود و مبارزات المپیک که در آن ضربات باقدرت کامل بوده و زمانی که امتیاز ثبت شد، ساعت متوقف نمی‌شود.

تحت قوانین المپیک، مسابقات بین دو مبارز در یک زمین 8 مترمربعی انجام می‌شود. فردی که امتیاز بیشتری را کسب کرده و یا توانسته است حریف را ناک اوت کند برنده مسابقه است. هر مسابقه از سه راند تشکیل‌شده و بین هر دو راند، یک دقیقه زمان استراحت وجود دارد. این دو دسته‌بندی برای سن وجود دارد که بین 14 تا 17 سال، و 18 سال به بالا است. بستگی به نوع رقابت و باشگاه، مبارزین ممکن است محافظ مشت، محافظ پا، کلاه‌خود و محافظ دهان استفاده کنند.

 

ضربات دقیق و قوی که به منطقه‌های از پیش تعیین‌شده اصابت کند، امتیاز در پی دارد. تنها تکنیک‌هایی که مجاز هستند تکنیک‌های پا و مشت می‌باشند. 

از سال 2009 به بعد، لگد و یا مشتی که با هوگوی (قسمت محافظی که مبارزین به تن می‌کنند) حریف تماس حاصل کند امتیاز در پی دارد. درصورتی‌که این لگد، با تکنیکی باشد که شامل چرخش بوده و پشت فرد حمله‌کننده به طور کامل به سمت فرد حریف قرار بگیرد، یک امتیاز اضافی نیز داده می‌شود. ضربه به سر سه امتیاز دارد. از ماه اکتبر سال 2010، هر ضربه به سری که شامل تکنیک چرخشی به شرح فوق باشد، یک امتیاز اضافی نیز خواهد داشت. مشت به قسمت سر مجاز نیست. از ماه مارس سال 2010، هیچ امتیاز اضافی برای به زمین انداختن حریف داده نمی‌شود. 

 

داوران در صورتی که هر نوع حرکت غیرمجاز از مبارزین ببینند، می‌توانند به آن‌ها اخطار بدهند. این حرکات غیرمجاز ممکن است شامل ضربه زدن به قسمت‌های غیرمجاز (همانند گردن و یا پا) باشد. اخطارها شامل اخطار کیونگ-گو (هشدار) و یا گام-جیوم (اخطار کاهشی) باشد. دو اخطار هشداری، یک امتیاز برای حریف در پی دارد.

 

در پایان راند سوم، حریفی که بیشتری امتیاز را دارد برنده می‌شود. در صورت برابر بودن امتیازات، یک دور چهارم با قانون امتیاز طلایی انجام می‌شود و فردی اولین امتیاز را کسب کند برنده است. در صورتی که هیچ یک از طرفین امتیازی کسب نکردند، برنده به وسیله رأی داوران مشخص می‌شود.

از سال 2009 به بعد، هر مبارزی که در پایان راند دوم، و یا در هر زمانی از راند سوم، به امتیاز 12 برسد، برنده اعلام می‌شود.

 

امنیت 

 

با وجود اینکه در مسابقات تکواندو امکان صدمه شدید وجود دارد، ولی جراحات واردشده معمولاً خفیف است. بیش‌ترین قسمتی که صدمه به آن وارد می‌شود پاها بوده و بیشتر نوع صدمه کبودی است. 

 

فرمان‌های کره‌ای

چاریوت	차렷	توجه
کیون نِه	경례	تعظیم
پارو	바로	برگشت
شویو	쉬어	آزاد
هیوشی	휴식	زمان استراحت
کیهاب	기합	فریاد
جونبی	준비	آماده
شی جا	시작	شروع
کالیو	갈려	جدا شدن
گِسو	계속	ادامه
گومَن	그만	پایان (توقف)
هِسَن	해산	می توانید بروید

بولینگ

در این مقاله با بازی بولینگ، تاریخچه و مقررات آن آشنا می‌شوید.

مقدمه

بولینگ ورزشی است که در آن، یک بازیکن یا پرتاب‌کننده، توپ بولینگ را روی یک مسیر باریک چوبی یا مصنوعی ( پلی اورتان ) می‌گرداند تا با انداختن حداکثر تعداد پین های ممکن، امتیاز به دست بیاورد.

 

خلاصه ورزش

مسیر حرکت توپ در بولینگ، 105 سانتی‌متر عرض و 18 متر طول دارد و دو طرف آن کانال‌های قرار دارد که برای جمع‌آوری توپ‌های منحرف‌شده طراحی شده‌اند. عرض کلی این مسیر به همراه کانال‌های اطراف آن ، 153 سانتی‌متر است. این مسیر باریک باعث می‌شود که افراد نتوانند در جهتی که برای انداختن تمام پین ها لازم است، به طور مداوم توپ خود را پرداخت کنند. بیشتر بازیکنان خبره، با پرتاب توپی که حرکت چرخشی جنبی دارد، به این مشکل چیره می‌شوند.

در ابتدای مسیر پرتاب یک خط خطا وجود دارد: اگر هر بخش از بدن پرتاب‌کننده، پس از پرتاب توپ این خط یا جلوتر از آن را لمس کند ( هر جایی از خود سطح مسیر توپ، یا ناحیه‌ی مجاور دیوارها و خطوط دیگر) ، آن پرتاب خطا است و و هر پینی که بر اثر برخورد آن توپ بیفتد، امتیازش صفر است.

اگر پرتاب‌کننده در اولین پرتاب یک فریم خود دچار خطا شده باشد، اجازه‌ی یک پرتاب در یک مسیر جدید به او داده خواهد شد و اگر در این پرتاب هر ده پین به زمین بیفتند، به عنوان یک ضربه‌ی اسپار در نظر گفته می‌شود. در پشت خط خطا، یک مسیر حدوداً پنج متری برای سرعت گرفتن و در دست گرفتن کنترل دقیق توپ قبل از پرتاب آن وجود دارد. 18 متر بعد از خط خطا، جایی که مسیر پرتاب توپ به پایان می‌رسد، یک قسمت بادوام و مقاوم در برابر ضربه با عمق 91 سانتی‌متر و عرض 105 سانتی‌متر وجود دارد که " محل پین‌ها " نام دارد که ردیف پین‌ها روی آن گذاشته می‌شود.

 

امتیاز در بازی

بولینگ دارای یک سیستم امتیازدهی منحصربه‌فرد است که نه فقط تعداد پین‌های افتاده شده در یک دور را پیگیری می‌کند، بلکه شامل استریک و اسپار هم می‌شود که اجازه می‌دهد افتادن پین‌های پس از آن نیز ارزش داشته باشد. 3 نوع علامت در یک امتیاز داده می‌شود. استریک ( افتادن ده پین در ضربه‌ی اول) ، اسپار ( افتادن 10 پین با توپ دوم) و باز (یک پین یا بیشتر پس از پرتاب توپ دوم هنوز جا مانده باشد). ضربه‌ی استریک، 10 امتیاز به همراه امتیازهایی که با پرتاب دو توپ بعدی به دست می‌آید را کسب می‌کند. ( برای مثال اگر یک بازیکن ضربه‌ی استریک داشته باشد و سپس امتیاز 7 و بعد 2 امتیاز کسب کند ارزش امتیاز استریک او 10+7+2 یا 19 است)

اسپار شامل 10 امتیاز به همراه امتیاز توپ پرتابی بعدی است. (اگر بازیکن ضربه‌ی اسپار بزند و ضربه‌ی بعد از آن با اولین توپ 7 پین را بیندازد جمع امتیاز او در این دور 10+7 یا 17 خواهد بود). در یک فریم باز، امتیازها شامل جمع ضربات در آن مرحله است ( برای مثال اگر یک بازیکن با اولین توپ 5 پین را بیندازد و با دومین توپ 3 پین بیفتد جمع امتیازات او 8 خواهد بود ). بیش‌ترین امتیاز در بازی بولینگ ده پینی، 300 است. این امتیاز مربوط به گرفتن 12 استریک پشت سر هم در یک بازی است (یک استریک  در هر کدام از فریم های 1 تا 9 ، و هر سه استریک ممکن در فریم دهم). این بازی به نام یک بازی عالی نیز شناخته می‌شود.

 

تاریخچه‌ای از بولینگ

در سال 1930، انسان‌شناس انگلیسی فلیندر پتری همراه با تیم خود توپ‌های ابتدایی بولینگ و پین‌های آن را در قبر یک پسر دوره‌ی پیش دودمانی مصر یافتند که به حدود 3200 سال پیش از میلاد، و کمی پیش از دوران سلطنت نارمر، یکی از اولین فراعنه‌ی مصری، بازمی‌گردد. این اکتشاف اولین آثار تاریخی شناخته‌شده از بولینگ بود.

بولینگ نه پینی، در زمان استعمار از طریق اروپاییان به آمریکا معرفی شد. این بازی بسیار محبوب شد و اسم توپ روی چمن روی آن گذاشته شد. هلندی‌ها، انگلیسی‌ها، و آلمان‌ها همگی نسخه خودشان از این بازی را به دنیای جدید آوردند، و در آنجا نیز از شهرت زیادی برخوردار شد ، اگرچه بدون جنجال و دعوا نیز نبود. در سال 1841، یک قانون در کانکتیکات، به دلیل جرم و قمار مرتبط با این بازی، انجام بولینگ 9 پینی را ممنوع کرد و مردم با اضافه کردن یک پین دیگر، این قانون را دور زدند و در نتیجه از آن تاریخ به بعد بازی با ده پین انجام می‌شد.

 

بازی مدرن

بازی مدرن بولینگ در آمریکا بسیار شبیه به بازی بولینگ 9 پینی در آلمان است. اولین سالن بازی بولینگ در نیویورک، سالن نیکرباکرز بود که در سال 1840 ساخته شده بود. در سال 1914، برانسویک توپ‌های بولینگ چوبی را با توپ های پلاستیک سخت مینرالیت جایگزین کرد. این تغییر با استقبال بسیاری روبرو شد.

بازی بولینگ در سال‌های اخیر در رسانه‌ها نیز محبوبیت بیشتری پیدا کرده است و مجلات مربوط به این ورزش خوانندگان بیشتری پیدا کرده‌اند.

 

بازی بولینگ

بازی بولینگ ده پینی، به ده دور(فریم) تقسیم می‌شود. در هر فریم، هر بازیکن دو فرصت دارد تا تمام هدف‌های بازی را بیندازد. به این هدف‌ها پین می‌گویند. زمانی که پس از اولین پرتاب هنوز پین‌هایی نیفتاده باشند ، پین‌های افتاده را شمرده و کنار می‌گذارند.

اگر بیش از یک بازیکن برای استفاده از یک مسیر پرتاب برنامه‌ریزی شده باشند، تا زمانی که همه بازیکنان آن فریم را به پایان نرسانند، بازی به بازیکن بعدی منتقل نمی‌شود. بازی در فریم بعدی ادامه پیدا می‌کند. فریم دهم، یا آخرین فریم بازی ممکن است شامل سه توپ باشد.

پین‌ها از یک تا ده شماره‌گذاری شده‌اند ، به‌طوری‌که شماره از یک در جلو شروع‌شده و با شماره‌ی ده در ردیف عقب و سمت راست به پایان می‌رسد. این روش برای آسان کردن ارتباطات استفاده شده است:  مثلاً یک نفر می‌تواند بگوید که شماره‌ی 4 و 7 هنوز ایستاده‌اند. پین‌های کنار هم بافاصله‌ی 30 سانتی‌متر نسبت به هم قرار دارند که این فاصله از مرکز اندازه‌گیری می‌شود. با وجود فاصله‌ی پین و اندازه‌ی توپ‌، غیرممکن است که توپ با همه‌ی پین‌ها تماس برقرار کند. بنابراین برای انداختن همه آن‌ها، یک ضربه ماهرانه مورد نیاز است که پین ها به یکدیگر برخورد کرده‌ و به زمین بیفتند. در یک ضربه ایده‌آل برای بازیکن راست‌دست، توپ تنها با پین‌های 1، 3، 5 و 9 برخورد کرده و برای یک فرد چپ دست، به شماره‌ی 1، 2،5 و 8 می‌خورد.

برای اینکه امتیاز در نظر گرفته شود ، پین باید با برخورد توپ کاملاً به زمین بیفتد. اگر زمانی که ماشین اتوماتیک پین آن‌ها را برمی‌دارد،  پین در حال تلوتلو خوردن باشد ، این پین به عنوان پین ایستاده در نظر گرفته‌شده و امتیازی به آن داده نمی‌شود.

 

سبک‌های پرتاب توپ

سه نوع سبک متفاوت وجود دارند که برای پرتاب توپ روی مسیر استفاده می‌شوند. این سه سبک عبارت‌اند از : استروکر، کرنکر و تووینر.

پرتاب‌کننده‌ی استروکر اغلب شانه‌ی خود را به حالت عمودی با خط خطا نگه داشته و توپ اغلب خیلی بالاتر از سطح موازی زمین پرتاب نمی‌شود. این نوع پرتاب میزان چرخش توپ را کم کرده و به همین دلیل پتانسیل ضربه چرخشی و قدرت ضربه آن را کاهش می‌دهد.

پرتاب‌کننده‌ی کرانکر تلاش می‌کند تا با استفاده حرکت مچ دست، چرخش زیادی به توپ بدهد. کرنکرهایی که بر نیروی دست تکیه دارند ممکن است برای پرتاب، خیلی توپ‌ را به عقب برده و شانه‌های خود را باز کنند تا سرعت توپ افزایش پیدا کند.

پرتاب‌کننده ‌تووینر، از روشی استفاده می‌کند که مابین استروکینگ و کرنکینگ قرار دارد. در این روش اصلاح شده پرتاب، توپ کمتر از یک استروکر کامل به عقب برده شده و کمتر از یک کرانکر کامل، از حرکت مچ برای دادن چرخش به توپ استفاده می‌شود.

 

تجهیزات بولینگ

محوطه‌ی بازی بولینگ

بازی بولینگ ده پینی، بر روی یک سطح صاف و باریک انجام می‌شود که به آن خط (مسیر) گفته می‌شود. طول این راهرو باریک، از خط خطا تا پین شماره‌ی یک 18.29 متر است. حدود 4.57 متر قبل از خط خطا، فلش‌های راهنما قرار دارند. این راهرو حدود 1.05 متر پهنا داشته و شامل حدود 40 تخته‌ی چوبی بوده و یا از یک ماده مصنوعی ساخته می‌شود.

 

پین بولینگ

قوانین مشخص می‌کند یک پین باید 38 سانتی‌متر ارتفاع و در پهن‌ترین نقطه خود که با توپ تماس پیدا می‌کند حدود 12 سانتی متر عرض داشته باشد. روی پین‌ها باید نام و مارک سازنده مشخص شده باشد. پین جلویی یا پین شماره‌ی یک روی تخته‌ی شماره‌ی 20 مسیر قرار می‌گیرد.

یک توپ بولینگ برای چرخش به صورت عمودی طراحی شده است و مرکز آن متمایل به یک سمت است، تا اگر شصت و انگشتان در مکان‌های مناسبی قرار بگیرند، به طور طبیعی حرکت چرخشی داشته باشد. این چرخش با چرخاندن دست در جهت پادساعتگرد، تا زمانی که دست روی توپ قرارگرفته و دو انگشت در زاویه ساعت 12 قرار گیرند و شصت در زاویه ساعت 6 باشد، ایجاد می‌شود. در این زمان، انگشتان و شصت در یک لحظه از توپ جدا می‌شوند. ساعد دست برای ایجاد چرخش روی توپ و هل دادن توپ روی خط استفاده می‌شوند.

ابعاد توپ 21.59 سانتی‌متراست و محیط توپ نباید بیش از 0.69 متر باشد و توپ نباید بیش از 7.26 کیلوگرم وزن داشته باشد. سبک‌ترین وزن مجاز توپ برای بازی 2.72 کیلوگرم است. سطح روی توپ باید صاف باشد، به جز سوراخ‌ها و دندانه‌هایی که برای گرفتن توپ استفاده می‌شوند.

 

امتیازدهی

در کل برای هر پینی که می‌افتد یک امتیاز داده می‌شود. اگر یک بازیکن با اولین ضربه بیش از سه پین را بیندازد، سپس با ضربه‌ی دوم شش پین بیفتد، بازیکن برای آن فریم در کل 9 امتیاز می‌گیرد. اگر بازیکن با اولین ضربه 9 پین را بیندازد اما ضربه‌ی دوم را از دست بدهد 9 امتیاز کسب می کند. اگر پس از هردو پرتاب نتواند همه‌ی 10 پین را بیندازد به عنوان یک فریم باز شناخته می‌شود. در زمانی که همه‌ی 10 پین به وسیله‌ی یک بازیکن در یک فریم بیفتند، به او پاداش داده می‌شود.

بیلیارد

ورزش‌های با چوب بیلیارد که با نام ورزش‌های بیلیارد نیز شناخته می‌شوند، تعداد زیادی از ورزش‌های مهارتی هستند که با چوب بیلیارد بازی می‌شوند.

چوب بیلیارد برای ضربه زدن به توپ‌های بیلیارد استفاده می‌شود و توپ‌ها را روی یک میز بیلیارد با پوشش پارچه‌ای، که بالشتک‌های پلاستیکی در اطراف آن قرار داده‌شده است، حرکت می‌دهد.

 

ورزش‌های بیلیارد سه زیرمجموعه‌ی مهم دارد:

کاروم : مربوط به بازی‌هایی است که روی میزهای بدون پاکت (حفره‌ای که توپ در آن‌ها می‌افتد) بازی می‌شوند، طول میز اغلب 3.04 متر است.

 

پول : شامل چندین بازی بیلیارد پاکتی که روی میزهای 6 پاکتی بازی می‌شود که طول آن 2.13، 2.43 و یا 2.74 متری است.

اسنوکر یا بیلیارد انگلیسی، بازی‌هایی هستند که روی میزهای بیلیارد با شش پاکت که میز اسنوکر نامیده می‌شود بازی می‌شوند.

 

تاریخچه‌ای از بیلیارد

همه انواع ورزش‌های بیلیارد، به‌عنوان ورزش‌هایی در نظر گرفته می‌شوند که از ورزش‌های فضای باز و روی چمن با توپ و چوب، به ورزش‌های داخل سالنی تکامل پیداکرده‌اند. یک‌شکل قابل‌تشخیص از بیلیارد در دهه‌ی 1340 در فضای باز بازی می‌شد که شبیه بازی کروکت (گوی و حلقه) بود. پادشاه لویی یازدهم فرانسه ( دوران حکومت از 1461 تا 1483 ) اولین میز بیلیارد داخلی را داشت. درحالی‌که این بازی برای مدت زیادی روی زمین‌بازی می‌شد، اما این‌طور به نظر می‌رسد که این شکل بازی بیلیارد در قرن 17م از بین رفت.

تقاضا برای ساخت میز و دیگر تجهیزات این ورزش در اروپا، در ابتدا توسط جان ترستون و دیگر سازندگان مبلمان در آن زمان تأمین می‌شد. توپ‌های اولیه از چوب و سفال درست می‌شدند، اما افراد ثروتمند ترجیح می‌دادند از عاج استفاده کنند.

از سال 1893، بازی‌هایی که قوانین حرفه‌ای بین‌المللی داشتند با عنوان ورزش، و نه‌فقط "بازی"، شناخته شدند. در رقابت‌های حال حاضر، تنوع خیلی زیادی از بازی‌های بیلیارد در مسابقات به رقابت گذاشته می‌شوند، که ازجمله آن‌ها می‌توان به مواردی که مواردی که پیشاپیش معرفی شد اشاره کرد. رقابت‌ها اکثراً به شکل ناین بال (9 توپ)، اسنوکر، سه کوشن، و اِیت بال (8 توپ) انجام می‌شود.

 

تجهیزات بازی

 

توپ بیلیارد

توپ‌های بیلیارد، ازنظر اندازه، طراحی و تعداد، از یک بازی تا بازی دیگر متفاوت هستند. توپ بیلیارد یک توپ کوچک و سخت است که در ورزش‌های بیلیارد استفاده می‌شود. تعداد، نوع، قطر، رنگ و الگوی توپ بر اساس نوع بازی متغیر است. خصوصیات خاص توپ مانند سختی، ضریب اصطکاک و انعطاف‌پذیری برای بازی‌های دقیق‌تر مهم هستند.

 

میز بیلیارد

میز بیلیارد یک میز با لبه‌های بسته است که روی آن انواع متفاوتی از بازی‌های بیلیارد انجام می‌شود. در حال حاضر، همه‌ی میزهای بیلیارد سطحی صاف دارند که اغلب از لوح تخته‌سنگ ساخته می‌شود. روی این سنگ با پارچه پوشانده شده و با لبه‌های پلاستیکی جوش داده‌شده محصورشده است. تمام این مجموعه بالاتر از سطح زمین قرار دارد.

 

پارچه‌ی روی میز بیلیارد

همه‌ی انواع میزهای بیلیارد با پارچه پوشانده می‌شوند. استفاده از پارچه برای پوشاندن روی میز بیلیارد، از قرن 15 متداول بوده است. در حقیقت شرکت پیشین مشهورترین سازنده‌ی پارچه‌ی بیلیارد، در سال 1453 تأسیس شد. پارچه‌ی میز بیلیارد از قدیم به رنگ سبز بوده است که بازتابی از اصلیت بازی (که روی زمین‌بازی می‌شد) بوده و از قرن 16 به این رنگ تولید می‌شده است. اما پارچه به رنگ‌های آبی و قرمز نیز تولید می‌شوند.

سابقاً گفته می‌شد که این پارچه مهم‌ترین بخش بازی است، بیشتر به این دلیل که بازتابی از اصلیت بازی بود. بازیکنان به این حقیقت پایبند بودند که این پارچه نباید پاره شود.

 

رک

رک نامی است که به یک قاب داده می‌شود که در ابتدای بازی برای مرتب کردن توپ‌ها استفاده می‌شود. رک از قدیم به شکل مثلث بوده است، اما بسته به نوع بازی ممکن است متفاوت (مثلاً لوزی شکل) باشد. دو نوع مهم رک وجود دارد: نوع رایج‌تر که مثلثی شکل است و برای بازی پول و ایت بال استفاده می‌گردد. نوع دیگر لوزی شکل بوده و برای ناین بال استفاده می‌شود.

 

چوب بیلیارد

بازی‌های بیلیارد اغلب با چوبی انجام می‌شوند که به نام چوب بیلیارد شناخته می‌شود. چوب بیلیارد یک چوب مخروطی یک‌تکه یا دوتکه است که به‌وسیله‌ی فلز یا رزین فنولی از وسط نصف شده است. چوب‌های باکیفیت بیلیارد، اغلب دوتکه هستند و از چوب‌های سفت جنگلی (اغلب چوب افرا برای بیلیارد و چوب زبان‌گنجشک برای اسنوکر) ساخته می‌شوند. انتهای چوب بیلیارد محیطی بزرگ‌تر دارد و بازیکن این قسمت از چوب را می‌گیرد.

بدنه‌ی چوب مخروطی است و قسمت نوک چوب معمولاً 10 تا 14 میلی‌متر قطر دارد. چوب‌های ارزان‌قیمت بیلیارد اغلب از چوب کاج، افرا، یا دیگر چوب‌های باکیفیت کم، همراه با حلقه‌ی پلاستیکی نامرغوب ساخته می‌شوند. یک چوب بیلیارد باکیفیت می‌تواند گران‌قیمت بوده و از چوب‌های جنگلی عجیب و دیگر مواد گران‌قیمت که روی آن‌ها الگوهایی منبت‌کاری شده است ساخته شود.

 

پل مکانیکی

پل مکانیکی که گاه رست نامیده می‌شود، در مواقعی که کیوبال (توپ سفید) بسیار از حالت عادی دورتر است برای افزایش دسترسی بازیکن به توپ استفاده می‌شود. این پل مکانیکی یک چوب با سر شیاردار (یا ضربدر مانند) یا پلاستیکی است که چوب بیلیارد روی آن می‌لغزد.

بسیاری از افراد حرفه‌ای استفاده از پل مکانیکی را تکذیب می‌کنند زیرا بر این باورند که این کار حرکتی غیر استادانه است. بااین‌حال بسیاری از هنردوستان و افراد حرفه‌ای، در زمان موردنیاز از آن استفاده می‌کنند.

 

گچ

گچ قبل از هر ضربه به نوک چوب زده می‌شود تا ضریب اصطکاک نوک چوب را افزایش دهد، تا درصورتی‌که نوک چوب به مرکز توپ برخورد نکند، ضربه نادرست اعلام نشود.

 

بازی‌های مهم

دو نوع مهم بازی‌ بیلیارد وجود دارد : کاروم و پاکت. بازی‌های مهم کاروم شامل ریل مستقیم، بالک لاین و بیلیارد فرانسوی (بیلیارد فرانسوى با ضربه به 2 گوى دیگر بعد از تماس با 3 دیواره میز) است. همه‌ی این بازی‌ها روی میزی بدون پاکت با سه توپ بازی می‌شوند: دو کیوبال و یک توپ دیگر. در این بازی‌ها بازیکنان به کیوبال ضربه می‌زنند تا به کیوبال حریف و توپ دیگر برخورد کند. مشهورترین بازی بیلیارد پاکت، پول و اسنوکر هستند.

 

بازی‌هایی که روی میز کاروم بیلیارد انجام می‌شوند

ریل مستقیم یا بیلیارد مستقیم

در این نوع بازی، هرزمانی که کیوبال یک بازیکن با هر دو توپ دیگر برخورد کند، وی یک امتیاز گرفته و می‌تواند به ضربات خود ادامه بدهد.

 

بالکلاین

بالکلاین، خطی عرضی به موازی یکی از انتهاهای میز بیلیارد است. دربازی‌های بالکلاین، بالکلاین 18.1 و 18.2، بازیکنان پس از کسب یک یا دو امتیاز، باید حداقل یک توپ را از یک خط عرضی که با فاصله 460 میلی‌متر (18 اینچ) از هر ریل قرار دارد عبور بدهند.  برای 18.1 پس از هر امتیاز، و برای 18.2 پس از2 امتیاز.

 

بازی‌هایی که روی میز بیلیارد (پول) انجام می‌شوند

انواع مختلفی از بازی وجود دارند که روی میز پول استاندارد انجام می‌شوند. بازی‌های مشهور بیلیارد شامل بازی با ایت بال، ناین بال، بیلیارد مستقیم، و بازی وان پاکت (یک پاکت) می‌شوند.

در بازی ایت بال : هدف به پاکت انداختن تمامی توپ‌های تعیین‌شده (رنگی یا خط‌دار) یک تا هفت، و سپس توپ هشتم در پاکت تعیین‌شده می‌باشد.

 

ناین بال : هدف به پاکت رساندن توپ 9 است. در این بازی، ابتدا با کیوبال به توپ‌های با شماره پائین تر ضربه واردشده و آن‌ها وارد پاکت می‌شوند. البته درصورتی‌که با ضربه به توپ‌های شماره پایین‌تر، توپ‌های شماره بالاتر نیز وارد پاکت بشوند اشکالی ندارد. در صورت ضربه خطا، بازیکن حریف می‌تواند کیوبال را در جای دلخواه خود از زمین قرار بدهد.  

 

بیلیارد مستقیم : هدف بیلیارد مستقیم یا همان بیلیارد 14.1، رسیدن به یک امتیاز از پیش تعیین‌شده‌ است. یک امتیاز، زمانی داده می‌شود که یک توپ خوانده‌شده، به داخل یک پاکت مشخص انداخته می‌شود.

 

بازی‌هایی که روی میز اسنوکر انجام می‌شوند

اسنوکر یک بازی بیلیارد پاکتی است که در اصل توسط سربازان بریتانیا که در طی قرن نوزدهم در هند ساکن بودند ساخته شد. نام این بازی، یکی از استراتژی‌های اصلی آن را شرح دهد: تحریک کردن بازیکن مخالف به خطا کردن و یا نشان دادن یک نقطه‌ضعف برای بهره‌برداری.

شطرنج

در این مقاله شما با تاریخچه شطرنج و نحوه بازی آن آشنا خواهید شد.

تاریخچه‌ی شطرنج

تاریخ شطرنج به حدود 1500 سال قبل باز می‌گردد. اولین ابداع‌کنندگان این بازی احتمالاً در هند ساکن بوده‌اند. این بازی از هند به ایران توسعه پیدا کرد. زمانی که عرب‌ها ایران را فتح کردند شطرنج در میان جامعه‌ی مسلمانان بازی می‌شد و متعاقباً به اروپای جنوبی نیز منتقل شد. در قرن 15 شطرنج در اروپا به شکلی مشابه شکل کنونی‌اش تکامل پیدا کرد. در نیمه‌ی دوم قرن 19، مسابقات شطرنج شروع‌ شده و اولین مسابقه‌ی قهرمانی شطرنج در سال 1886 برگزار شد. در قرن 20 تحولات عظیمی در تئوری شطرنج رخ داده و فدراسیون بین‌المللی شطرنج (FIDE) افتتاح شد. با پیشرفت های قرن 21 ، سیستم های کامپیوتری برای تحلیل شطرنج مورد استفاده قرار گرفت. در دهه‌ی 1970 اولین بازی رایانه‌ای شطرنج وارد بازار شد. بازی‌های آنلاین در اواسط دهه‌ی 1990 به بازار آمدند.

 

بازی شطرنج در گذشته

 

در ابتدای گسترش بازی شطرنج، مهره‌ی کنار شاه در میان پارس‌ها فرز نامیده می‌شد که یک مشاور مرد برای پادشاه بود. اروپاییان تصورات رومانتیک تری داشتند و نام این مهره را ملکه گذاشته بودند. در آن زمان ملکه ضعیف‌ترین مهره در صفحه بود. فیل/اسقف نیز یک مهره‌ی با حرکات بسیار محدود بود. به دلیل ضعیف بودن ملکه و فیل بازی نسبت به امروز بسیار آهسته‌تر بود. زمان زیادی طول می‌کشید تا هر فرد بتواند مهره‌ی خود را هدایت کرده و حریف را مات کند.

در اواخر قرن 15 این قوانین به طور ناگهانی تغییر کردند. ملکه/وزیر از ضعیف‌ترین مهره به قوی‌ترین مهره تبدیل شد. در همان زمان فیل به مهره‌ی با حرکات بلند تغییر کرد. این تغییرات سرعت بازی را بیشتر کرد. فرد مبدع این تغییرات شناخته‌شده نیست. شاید قوانین جدید توسط یک فرد ایجاد نشده بودند اما بر اساس آزمایش‌ها جمعی اتفاق افتاده‌اند.

 

مهره‌های شطرنج و حرکات آن‌ها

 

 

مهره ها > شاه | King

 

شاه می‌تواند به اندازه‌ی یک خانه به هر سمت جابجا شود. شاه مهم ترین مهره بازی است. بازیکنی که مهره‌ی شاه او اسیر شود بازنده است. این حرکت " مات کردن" نامیده می‌شود، یعنی زمانی که شاه در معرض حمله است و نمی‌تواند حرکت کرده یا توسط سپاهش به او کمکی برسد.

 

مهره ها > وزیر | Queen

 

وزیر می‌تواند به هر تعداد خانه در یک راستی افقی، عمودی یا مورب حرکت کند. وزیر نمی‌تواند از روی مهره‌های دیگر بپرد.

 

مهره ها > رخ | Rook

 

قلعه می‌تواند به هر تعداد خانه در جهت‌های افقی یا عمودی حرکت کند، اما نمی‌تواند از روی مهره‌های دیگر بپرد.

 

مهره ها > فیل | Bishop

 

فیل می‌تواند به هر تعداد خانه در جهت مورب پیش برود. فیل نمی‌تواند از روی مهره‌های دیگر بپرد.

 

مهره ها > اسب | Knight

 

اسب می‌تواند در هر خانه‌ای که است به شکل یک مستطیل 3×2 به خانه دیگر جابجا شود. اسب تنها مهره‌ای است که می‌تواند از روی مهره‌های دیگر عبور کند.

 

 

مهره ها > سرباز | Pawn

 

سرباز تنها می‌تواند به سمت جلو برود. از مربع اولیه، سرباز می‌تواند یک یا دو خانه پیش برود اما پس از آن تنها قادر به پیمودن یک خانه است. اگرچه سرباز تنها به سمت جلو حرکت می‌کند، اما برای زدن مهره‌ی حریف می‌تواند یک خانه به شکل مورب پیش برود.

 

شروع بازی

 

مهره‌های سفید دریک سمت و مهره‌های سیاه در سمت دیگر صفحه قرار می‌گیرند. مهره‌های شطرنج همیشه به یک شکل چیده می‌شوند. سربازها در ردیف دوم قرار می‌گیرند. در ردیف اول قلعه‌ها در دو گوشه قرا گرفته و اسب‌ها در کنار آن‌ها هستند. در کنار هر اسب یک فیل قرار دارد. پس از آن ملکه در خانه‌ی همرنگش جا داده می‌شود (ملکه سیاه در خانه سیاه و ملکه سفید در خانه سفید) در تنها خانه‌ی باقیمانده شاه قرار داده می‌شود. بازیکنی که مهره‌های سفید را دارد همیشه آغازگر بازی است.

 

کیش و مات | Checkmate

 

هدف این بازی کیش و مات کردن شاه حریف است. این اتفاق زمانی می‌افتد که شاه کیش شده و هیچ راهی نداشته باشد. تنها سه راه وجود دارد تا شاه بتواند از این وضعیت رها شود: از آن مسیر خارج شود، مسیر را توسط مهره‌ای دیگر ببندد و یا مهره‌ای که برای او مشکل ایجاد کرده بود را بزند. اگر شاه نتواند از این وضعیت فرار کند بازی به پایان می‌رسد.

 

شرایط خاص اتمام بازی

 

همیشه بازی شطرنج با برنده شدن یک فرد به پایان نمی‌رسد. ممکن است بازی به تساوی برسد. این اتفاق بنا به یکی از 5 دلیل زیر ممکن است بیفتد:

1. در شرایطی که یک بازیکن به بن بست برسد مثلاً در حالتی که شاه او در وضعیت کیش نیست اما امکان هیچ حرکت قانونی دیگری نیز برای او وجود ندارد.

2. بازیکنان صرفاً درباره‌ی اتمام بازی و تساوی با هم به توافق برسند.

3. به میزان کافی مهره در صفحه وجود نداشته باشد تا به وسیله‌ی آن‌ها بتوان شاه حریف را کیش کرد.

4. اگر یک حالت دقیقاً مشابه برای سه بار تکرار شود، بازیگر می تواند اعلام تساوی کند.

5. پنجاه حرکت متوالی انجام شود اما هیچ‌کدام از بازیکنان مهره‌ی حریف را نزده یا مهره‌ی سرباز خود را حرکت نداده‌ باشد.

 

استراتژی های پایه برای هر بازیکن شطرنج

 

چهار مورد ساده وجود دارد که هر بازیکن شطرنجی باید آن را بداند.

از شاه خود محافظت کنید:

شاه را به کناره‌ی زمین که اغلب ایمن تر است ببرید.

 

مهره‌های خود را از دست ندهید:

با بی‌دقتی و کم توجهی مهره‌های خود را از دست ندهید. هر مهره باارزش است و بدون آن‌ها نمی‌توانید حریف را کیش و مات کنید.

 

مرکز صفحه را کنترل کنید:

باید با استفاده از مهره‌های خود و سربازها مرکز صفحه را تحت کنترل داشته باشید. با این کار شما فضای بیشتری برای حرکت مهره‌های خود داشته و برای حریف شما دشوارتر خواهد بود تا عرصه‌ای برای مهره‌هایش داشته باشد.

 

از همه‌ی مهره‌ها استفاده کنید:

از همه‌ی مهره‌های خود استفاده کرده و همه‌ی آن‌ها را تکان دهید. در این صورت در هنگامی که به شاه حمله می‌کنید مهره‌های بیشتری در اختیار خواهید داشت.

 

حرکات خاص در شطرنج

 

حرکات خاص > حرکت قلعه | Castling

 

با این حرکت می‌توانید شاه را به مکان امنی برده و رخ را گوشه خارج کرده و وارد بازی کنید. در این حالت شاه دو خانه به سمت رخ می رود. سپس رخ به خانه‌ی کنار شاه ولی در جهت مخالف وضعیت کنونی‌اش منتقل می‌شود. برای این حرکت باید شرایط زیر مهیا باشد:

1. این باید اولین حرکت شاه و قلعه باشد.
2. نباید هیچ مهره‌ای میان شاه و قلعه قرار داشته باشد.
3. شاه نباید در وضعیت کیش باشد و یا این حرکت سبب قرار گرفتن شاه در وضعیت کیش شود.

 

حرکات خاص > آن پاسان | En Passant

 

آخرین قانون درباره‌ی سرباز آن پاسان است که از یک لغت فرانسوی به معنای " در حال حرکت" آمده است. اگر سربازی در اولین حرکت خود دو خانه به جلوآمده و با این کار در کنار سرباز حریف قرار بگیرد، سرباز حریف این توانایی را دارد که با یک حرکت مورب به پشت سرباز حریف رفته و همچنین او را از صفحه بیرون کند. این حرکت باید بلافاصله پس از حرکت اول سرباز حریف انجام شود وگرنه فرصت از دست می رود.

دانستنیهای والیبال

در این مقاله شما با ورزش والیبال، تاریخچه و نحوه بازی کردن آن آشنا خواهید شد

والیبال

 والیبال یک ورزش گروهیست که در آن بازیکنان در دو تیم شش نفره در دو سوی یک تور قرار می‌گیرند و تلاش می‌کنند تا با توجه به قوانین بازی، توپ را از روی تور در زمین حریف فرود آوردند.

 

تولد والیبال

 

والیبال در سال ۱۸۹۵ در کشور آمریکا متولد و در المپیک ۱۹۶۴ توکیو برای نخستین بار در برنامه بازی‌های المپیک قرار گرفت. این ورزش که مورد علاقه ی سرباز ها در جنگ جهانی دوم بود کم کم فراگیر شد و امروزه تقریبا در تمام جهان بازی میشود که در شرق آسیا و همچنین کشورهای برزیل و ایتالیا محبوب‌تر است.

ورزش والیبال که در ابتدا مینتونت (Mintonette) نامیده می‌شد در سال ۱۸۹۵ (یعنی چهار سال پس از تولد بسکتبال) توسط فردی بنام ویلیام جی مورگان ابداع شد. مورگان متولد سال ۱۸۷۰ در شهر نیویورک بود که پس از تحصیل در کالج جوانان مسیحی، مسئولیت تهیه برنامه‌های ورزشی برای سلامتی و تندرستی مردان به او واگذار شده بود.

تحت تأثیر محبوبیت فراوان بسکتبال در بین عامه، مورگان تصمیم گرفت برای دانشجویان خود ورزشی را به وجود آورد که بازی از روی تور انجام گیرد و لذت بخش باشد. مورگان با استفاده از تویی توپ بسکتبال که به دلیل سبکی وزن، به دست‌ها آسیب نمی‌رساند، بازی را شروع کرد. با وجود این که به طور آهسته و کند از Y.M.C.A  (سازمان جوانان مسیحی) آغاز شد ولی طولی نکشید که در کلیه شهرهای ماساچوست و نیوانگلند عمومیت یافت. در اسپرینگ فیلد، دکتر ت.آهالستیگ با مشاهده بازی، مینتونت را به والیبال تغییر نام داد، زیرا قصد اساسی از بازی کردن، فرستادن و برگشت دادن (رد و بدل کردن) توپ از روی تور است که کلمه والیبال، در معنا، این نیت را مشخص می‌سازد. با اینکه والیبال در آغاز ورزشی سالنی بود و در محل‌های سرپوشیده انجام می‌شد و اساسا برای فعالیت‌های سرگرم کننده پیشه‌وران و تجار اختصاص یافته بود ولی کم‌کم به زمین‌های روباز کشیده شد و به عنوان یکی از فعالیت‌های جالب توجه تابستانی درآمد و به شدّت پیگیری می‌شد.

قوانین بازی در ابتدا بسیار ساده بود چرا که بیشتر از آن که شبیه ورزش باشد، یک تفریح محسوب می‌شد اما به تدریج پس از آن که این ورزش در کشورهای دیگر (به خصوص فیلیپین) نیز علاقه‌مندانی یافت، تدوین قوانین رسمی برای آن احساس شد.

^{تور اولیه‌ای که برای این بازی در نظر گرفته شده بود با ایده ای از تنیس، ۲ متر انتخاب شد و با توپ بسکتبال شبیه به بازی هندبال انجام می‌شد. این ورزش تا سال ۱۹۰۰ توپ مخصوصی برای خود نداشت و با هر توپی (از جمله توپ بسکتبال) آن را بازی می‌کردند. هدف هر تیم آن بود که توپ را در زمین حریف فرود بیاورد و در این راه توپ در دست یاران خودی می‌چرخید. در سال ۱۹۱۲ امتیازهای هر گیم۲۱ تعیین شد و ارتفاع تور نیز بیشتر شد.}

فیلیپینی‌ها اولین قانون مدون برای این بازی را در سال ۱۹۱۶ تهیه کردند و به دنبال آن در سال ۱۹۲۸ اتحادیه والیبال ایالات متحده آمریکا تشکیل شد و به وضع قوانین این ورزش اقدام کرد و به شرح ذیل درآمد :

 

دگرگونی‌ها

 

در آغاز برای بازی والیبال قوانین خاصی تدوین نشده بود، هر فرد و در هر کشوری به میل خود و به طریق مختلف با توپ بازی می‌کرد. رفته‌رفته والیبال در مناطق و نواحی مختلف جهان گسترش می‌یافت.

^{کم‌کم قوانینی برای این بازی وضع شد و روش‌ها و حرکات تکنیکی جایگزین حرکات قبلی گردید. در سال ۱۹۰۰ پذیرفته شد که امتیازات هر ست بازی ۲۱ پوئن (امتیاز) باشد. در سال ۱۹۱۲ سیستم چرخش به تصویب رسید. در سال ۱۹۱۷ پذیرفته شد که هر ست بازی ۱۵ امتیاز باشد. در سال ۱۹۱۸ تعداد بازیکنان هر طرف زمین ۶ نفر پیشنهاد شد، که مورد قبول عامه قرار گرفت. در سال ۱۹۲۱ موافقت شد که هر تیم با حداکثر سه ضربه توپ را به طرف دیگر بفرستد. در سال ۱۹۲۳ اندازه زمین بازی ۹×۱۸ متر تعیین شد.}

^{به مرور در سال‌های بعد، قوانین فراوانی برای این بازی وضع شد و در بسیاری از قوانین قبلی نیز تغییراتی حاصل گشت. هم‌اکنون نیز هر چهار سال یک بار در کنگره جهانی والیبال تغییراتی در قوانین بازی به تصویب می‌رسد. از جدیدترین و مهمترین قوانین مانند تغییر روش امتیازگیری به رالی، سقف امتیاز ۲۵ برای ست‌های اول، دوم، سوم و چهارم و امتیاز ۱۵ برای ست پنجم و افزودن بازیکن آزاد، در سال 1998 قانونی وضع شد که در امتیاز 8 و 16 و 24 به تیمها وقت استراحت فنی داده میشود. تازه ترین قانون والیبال استفاده از دوربین برای خط است.}

 

پذیرش والیبال از سوی دیگر کشورها

 

اولین کشور خارجی که والیبال را پذیرفت، کشور کانادا و به سال ۱۹۰۰ بود. اساسا نهضت Y.M.C.A (سازمان جوانان مسیحی) در معرفی این ورزش به دیگر کشورهای جهان و گسترش آن، سهم فراوانی دارد.

^{بازی والیبال در پایان سال ۱۹۰۰ به هندوستان و در سال‌های ۱۹۰۵ به کوبا، ۱۹۰۹ به پورتوریکو، ۱۹۱۰ به فیلیپین، ۱۹۱۲ به اورگوئه، ۱۹۱۳ به چین و ۱۹۱۷ به ژاپن و به تدریج از سال ۱۹۱۴ به بعد توسط سربازان آمریکایی و مستشاران و اشخاص دیگر به کشورهای اروپایی از قبیل فرانسه، چکسلواکی، لهستان، شوروی، بلغارستان معرفی شد و گسترش یافت.}

^{پذیرش این ورزش در اروپا در ابتدا کند بود. فرانسه، چکسلواکی و لهستان سه کشوری بودند که قبل از دیگران اقدام به تشکیل فدراسیون ملی والیبال در کشور خود نمودند. شوروی که در سال ۱۹۲۳ اقدام به تأسیس انجمن ملی والیبال نمود، برای پیشرفت و دگرگونی آن فعالیت زیادی به عمل آورد. شوروی از کشورهایی است که در پیشرفت تکنیک و تاکتیک والیبال و تنظیم قوانین در جهان سهم به سزایی دارد و همواره از قدرت‌های بزتر این ورزش بوده‌است.}

^{کشورهای فرانسه، چکسلواکی و لهستان پس از تشکیل فدراسیون ملی مصمم شدند که با کمک کشورهای دیگر فدراسیون جهانی والیبال را تأسیس نمایند و در سال ۱۹۳۶ به هنگام بازی‌های المپیک در برلین آلمان در این زمینه فعالیت زیادی نمودند ولی با آغاز جنگ جهانی دوم و طغیان آن در اروپا اقدامات آنان متوقف شد.}

 

^{دوران مختلف تغییرات والیبال}

^{به طور کلی تغییرات و پیشرفت والیبال را می‌توان به سه دوره تقسیم نمود.}

دوره اول از سال آغاز تا سال ۱۹۱۸، دوره دوم از سال ۱۹۱۹ تا سال ۱۹۴۶ و دوره سوم از سال ۱۹۴۷ به بعد که تغییرات و پیشرفت اساسی والیبال در دوره سوم صورت پذیرفته‌ است.

^{پس از جنگ جهانی دوم، فعالیت‌های فراوان برای حرکت جدید به والیبال مجدداً آغاز شد و اولین مسابقه بین‌المللی در قاره اروپا بین تیم‌های ملی فرانسه و چکسلواکی در پاریس برگزار گردید. در آوریل ۱۹۴۷ کنگره‌ای با شرکت نمایندگان چهارده کشور از سراسر جهان در پاریس برگزار و موافقت شد که فدراسیون بین‌المللی والیبال (F.I.V.B) در پاریس تشکیل شود و پل لیبود فرانسوی به عنوان اولین رئیس انتخاب شود.}

امروزه این فدراسیون حدود ۲۱۷ کشور عضو دارد (سال ۲۰۰۷) و بیش از ۲۰۰ میلیون نفر از مردم جهان والیبال بازی می‌کنند. اولین رئیس فدراسیون جهانی والیبال پل لیبود تا سال ۱۹۸۴ (یعنی ۳۷ سال) ریاست را برعهده داشت.

^{پس از تأسیس فدراسیون جهانی والیبال، کمیته‌های مختلفی در داخل آن به وجود آمد و برنامه مسابقات رسمی جهانی تنظیم و آغاز شد. در سال ۱۹۴۹ اولین دوره مسابقات جهانی والیبال برای مردان در پراگ و در سال ۱۹۵۲ دومین دوره مسابقات جهانی مردان و اولین دوره مسابقات جهانی زنان در مسکو برگزار شد. برنامه این مسابقات بطور منظم هر چهار سال یک بار تاکنون در کشورهای مختلف انجام شده‌است.}

^{در سال ۱۹۶۴ مسابقات والیبال مردان و زنان به برنامه بازی‌های المپیک ۱۹۶۴ توکیو اضافه شد. علاوه بر مسابقات قهرمانی جهان و المپیک، مسابقات والیبال مردان و زنان در سراسر جهان با عنوان‌های جام جهانی، لیگ جهانی، قهرمانی اروپا، پان آمریکن، قهرمانی آسیا، بازی‌های آسیایی، والیبال ساحلی، یونیور سیاد، قهرمانی آفریقا، ارتش‌های جهان، گراندپری زنان، راه‌آهن‌های جهان، قهرمانی ناشنوایان، قهرمانی معلولین، پارالمپیک معلولین، قهرمانی کشورهای عربی، چهار تیم برتر، جایزه بزرگ، ستاره‌ها و تورنمنت‌های جهانی و دوستانه و غیره در گروه‌های سنی نوجوانان، جوانان و بزرگسالان بطور منظم انجام می‌شود. در تاریخچه والیبال جهان باید کشور ژاپن را به عنوان دگرگون کننده تکنیک‌ها، تاکتیک‌ها و آمادگی جسمانی در والیبال معرفی نمود (دگرگون کننده در سرویس، ساعد، انواع پاسخ‌ها، توپ‌گیری و انواع آبشارهای سرعتی با پاس‌های کوتاه الف و ب و ترکیبی و به ویژه بدنسازی).}

 

قوانین و مقررات

 

زمین بازی

 

طول زمین ۱۸ و عرض آن ۹ متر می‌باشد و فارغ از هر گونه برجستگی یا فرورفتگی است.

زمین توسط خطوطی به عرض ۵ سانتیمتر علامت گذاری می‌شود. این اندازه‌گیری از گوشه زمین است.

خطی به عرض ۵ سانتیمتر میان خطوط کناری در زیر تور کشیده شده‌است و زمین را به دو قسمت مساوی تقسیم می‌کند و به اسم خط مرکزی شناخته می‌شود.

خطوطی به طول ۹ و عرض ۵ سانتیمتر در ۳ متری خط مرکزی بطور موازی کشیده شده‌ است و به عنوان خط پایان شناخته می‌شود. منطقه حمله به خط مرکزی محدود است.

^{در هر قسمت زمین، منطقه سرویس توسط دو خطوط به طول ۱۵ و عرض ۵ سانتیمتر مشخص شده و در بیست سانتیمتری خط پایان و عمود بر آن قرار گرفته‌ است. یکی از این خطوط در امتداد خط کناری و دیگری در ۳ متری سمت چپ خط کناری راست قرار گرفته‌ است.}

حداقل درجه حرارت زمین سرپوشیده ۱۰ درجه‌ است.

 

تور

 

طول تور ۵/۹ و عرض آن ۱ متر است. و از سوراخ‌های مربع شکلی به ضلع ۱۰ سانتیمتر تشکیل شده‌است. پارچه‌ای از جنس کتانی به ضخامت ۵ سانتیمتر به لبه بالایی تور دوخته شده‌ است.

ارتفاع تور از مرکز زمین ۲٫۴۳ متر است.

^{تعیین ارتفاع تور برای خردسالان و نوجوانان به عهده مجمع ملی گذاشته می‌شود. هر دو انتهای تور از زمین به یک فاصله هستند و نباید حتی ۲ سانتیمتر بالاتر از اندازه مقرر باشند.}

^{پارچه‌ای از جنس کتانی که عرض آن ۵ سانتیمتر بوده و سفید رنگ می‌باشد، در کناره‌های تور و عمود بر لبه‌های آن کشیده می‌شود.}

تور برای بانوان ۲/۳۳ است.

 

توپ والیبال

 

 

توپ به شکل کروی (گرد) و از جنس چرم است. توپ‌های لاستیکی یا ماده‌ای از این دست نیز می‌توانند به کار برده شوند.

قسمت رویی توپ به سه رنگ زرد، آبی و سفید است.

 

ویژگی‌های آن عبارتند از:

پیرامون: ۶۵ تا ۶۷ سانتیمتر

وزن: ۲۶۰ تا ۲۸۰ گرم

فشار داخل توپ: ۰٫۳ تا ۰٫۳۲۵ (کیلوگرم بر سانتیمتر مربع) است.

 

تیم‌ها

 

هر تیم شامل ۶ بازیکن می‌شود.

سه بازیکن در خط جلو و سه بازیکن در خط عقب قرار می‌گیرند.

هر تیم دارای ۶ تعویض است و هر بازیکن می‌تواند ۲ بار تعویض شود، یعنی هر بازیکن می‌تواند یک بار داخل و یک بار خارج شود.

زمانی که سرویس زده میشود ، سه بازیکن خط جلو باید در جلوی بازیکنان خط عقب قرار گیرند.

بازیکن از قطاع دایره سمت راست خط عقب با یک دست سرویش می‌زند.

زمانی که توپ در زمین وارد می‌شود، بازیکنان می‌توانند برای پرتاب توپ به هر نقطه‌ای حرکت کنند، حتی اجازه دارند که برای جلوگیری از تماس توپ با زمین، به خارج از زمین بروند.

^{دو تیم ۶ نفری با یکدیگر روبرو می‌شوند. داور در بالای تور قرار گرفته و ناظر بر اجرای مسابقه بوده است. سرداور نیز مقابل او قرار می‌گیرد. در اینجا تیمی که سرویس را دریافت می‌کند، منتظر توپ می‌شود. بازیکنان در وضعیت آماده‌باش بوده و دست‌ها، انگشتان، بازوها و پاها در حالات مطلوب قرار می‌گیرند. بازیکنان در مرکز زمین می‌ایستند و در این محل بیشتر حمله‌ها شکل می‌گیرد، به طوری که یکی از آن‌ها در نزدیک تور ایستاده و بقیه بازیکنان فرم W را تشکیل می‌دهند.}

معمولا ضربه ی اول متعلق به پاسور نمی‌باشد و هنگام دریافت، بازیکنان باید توپ زده شده توسط تیم مقابل را به دست پاسور رسانده تا او توپ را به دیگر بازیکنان پاس دهد و آنها توپ را به زمین مقابل بفرستند.

 

داورها و مسئولین

 

هر مسابقهٔ والیبال دو داور اصلی دارد یکی داور اول که در بالای تور می‌باشد و دیگری داور دوم می‌باشد که روبروی داور اول می‌ایستد و در مواقعی خاص اجازهٔ سوت زدن نیز دارد. چهار داور خط دور تا دور زمین والیبال می‌ایستند و با پرچم داور اول را در امر قضاوت یاری می‌دهند. دو داور هم پشت میز منشی هستند که یکی داور منشی و دیگری هم کمک منشی است که کار ثبت امتیازات، تعوبض‌ها و اخطارها را بر عهده دارند. سرداور هم به عنوان ناظر می‌بایست در تمام دیدارها حضور داشته باشد.

 

حرکت توپ در هوا (والی)

 

هرگز نباید به توپ مشت زد، بلکه باید آن را با دو دست پاس داد. پاس دادن از عقب نیز نشان‌ دهندهی همین عمل است.

پاس دادن، ست زدن و فرستادن توپ‌های بلند از بالای تور صورت می‌گیرد.

حرکت توپ در هوا در پرتاب آرام توپ از بالای تور اجرا می‌شود.

اگر قبل از تماس با توپ دست‌ها دور شوند، توپ به وسط پیشانی برخورد خواهد کرد.

همیشه باید به توپ نگاه کرد. ابتدا پاها را حرکت داده، آن‌ها را خم کرده و بدن را در زیر توپ قرار داد. به منظور حفظ تعادل و توازن یکی از پاها را به آرامی در جلوی پای دیگر قرار داده، زانوها را خم کرده و سپس باید تمام بدن را راست کرد. به عنوان یک قانون کلی شست‌ها را در حالت اشاره به طرف عقب و بینی نگهدارید. بازوها را راحت قرار داده و تا آن جایی که امکان دارد حرکات را بسیار ساده انجام داد. شست و دو انگشت اول به این عمل قدرت بخشیده و بقیه انگشتان به آن جهت می‌دهند.

^{بهترین و معمول‌ترین مرحله والیبال (حرکت توپ در هوا) می‌باشد. برخی معتقدند که برای شروع تمرینات می‌توان از بادکنک استفاده کرد. تمرین پرتاب توپ پس از پرش برای گرفتن آن بسیار موثر و مفید است. البته همیشه پس از رسیدن توپ به نقطه اوج این عمل را انجام ندهید.}

 

سرویس

 

سرویس عملی است که به منظور وارد کردن توپ در بازی به کار می‌رود.

در هنگام سرویس زدن باید به نکات زیر توجه کرد:

هنگام ضربه زدن به توپ (سرویس) حتما باید توپ را به اندازه کافی و به دور از هر دو دست پرتاب کرد و با یک دست به توپ ضربه زده شود.

هنگام سرویس زدن نباید پاها را روی خط و یا درون زمین خودی قرار داد و باید از خط فاصله داشته باشد.

توپ حتماً باید از تور عبور کرده و درون زمین حریف پرتاب شود (قبلا اگر هنگام سرویس زدن توپ به تور برخورد می‌کرد خطا محسوب می‌شد ولی در حال حاضر خطایی محسوب نمی‌شود).

 

پلیومتریک

 

هر مربی والیبال از این تمرینات استفاده کرده و هر والیبالیستی این تمرینات را انجام داده. پلیومتریک‌ها دقیقا چه هستند؟ کجا و کی باید این تمرینات را انجام داد؟ حد آنها چقدر است و از کجا به بعد بیش از حد و افراطی بحساب می‌آیند؟ اینها مسائل مهمی هستند که باید قبل از طراحی یک برنامه پرشی درست و حسابی آنها را درک کرد. با خواندن این مطلب اطلاعات کاملی دربارهٔ این تمرینات بدست می‌آورید و می‌توانید برنامه صحیح تری برای انجام این تمرینات طرح ریزی کنید.

این روش تمرین در دهه ۱۹۶۰ توسط دانشمندان اتحاد جماهیر شوروی ابداع شد. هدف این بود که قدرت پرش ورزشکاران روسی بیشتر شود. به تدریج این تکنیک در بین تمام کشورها رواج پیدا کرد، چرا که ثابت شد این روش در اکثر ورزش‌هایی که نیازمند دویدن سریع و پرش هستند بسیار مؤثر است.

پلیومتریک‌ها تمریناتی هستند که عضلات را قادر می‌سازند تا در کوتاه ترین زمان ممکن به حداکثر توان دست یابند. انجام این تمرینات به شما قدرت فوق العاده‌ای می‌دهد و به شما کمک می‌کند تا پرش عمودی خود را که یکی از مهمترین ویژگی‌های یک والیبالیست است را افزایش دهید. این تمرینات می‌تواند سرعت و عکس العمل شما را در والیبال بسیار افزایش دهد و می‌تواند حتی پرش شما را تا ۴۰-۵۰ اینچ و حتی تا ۶۰ اینچ (۱۰۰-۱۵۰ سانتی متر) افزایش دهد!

تمرین‌های پلیومتریک در یک مدت کوتاه زمانی نیروی زیادی را از سیستم عصبی و عضلانی شما می‌گیرد، همچنین فشار زیادی را به مفاصل شما وارد می‌کند، اگر این تمرینات خارج از برنامه ریزی صحیح و دقیق انجام گیرد، ممکن است آسیب‌های سختی را بر روی مفاصل و عضلات شما ایجاد کند. هرچند که بعد از این که این تمرینات را انجام دادید تاثیر فوق العاده آن بر روی بدنتان شما را به وجه می‌آورد و خستگی این تمرینات را فراموش خواهید کرد.

نمونه‌ای از پرش‌های پلیومتریک پرش‌های عمودی پشت سر هم و پرش‌های موسوم به box depth (عمق خرک) می‌باشند که هر دو آنها برای والیبالیست‌ها آشنا می‌باشند. در هر دوی این تمرینات بدن نسبت به زمین عکس العمل نشان می‌دهد. در هردو تمرین ورزشکار روی زمین فرود می‌آید و بلافاصله دوباره بالا می‌پرد. هنگامی که پاها به زمین می‌خورند بدن (به ویژه عضلات پا) مجبور می‌شوند که وزن شخص را جذب کنند. این نیرو که باعث جذب وزن بدن می‌شود در واقع انرژی است که می‌توان از آن بهره برد. این انرژی برای مدت یک هزارم ثانیه ذخیره می‌شود و سپس هنگامی که عضلات شل می‌شوند از بین می‌روند. کلید کار، بهره بردن از این انرژی با حداکثر سرعت ممکن برای دوباره بلند شدن از زمین است. و این همان کاری است که تمرینات عمودی پشت سر هم و پرش‌های box depth بدن را برای آن آماده می‌کنند. اما در هر حال، این به تنهایی کافی نیست که صرفا بدانیم تمرینات پلیومتریک می‌توانند برای پرش مفید باشند. شما باید این را هم بدانید که چرا و چگونه این تمرینات را باید انجام بدهید.

دانستنیهای فوتبال

در این مقاله شما با تاریخچه، قوانین و مقررات مربوط به بازی فوتبال آشنا خواهید شد

تاریخچه ی فوتبال

 

قدمت فوتبال به چندین سدهٔ پیش از میلاد و به چین بازمی‌گردد که به تدریج در یونان و رم نیز رواج‌یافت. فوتبال مدرن امروزی نیز در سال ۱۸۶۶ در مدارس انگلستان شکل‌گرفت و به تدریج گسترهٔ پراکندگی آن همهٔ جهان را زیر پوشش خود قرارداد. با شکل‌گیری سازمان فیفا در سال ۱۹۰۴ و ایجاد رقابت جام جهانی فوتبال، این ورزش بسیار گسترده‌تر شد.

​ فدراسیون بین‌المللی فوتبال (فیفا) در تاریخ ۲۱ مه ۱۹۰۴ در پاریس، فرانسه بنیان‌گذاری‌شد. کامیابی‌های ورزش فوتبال در بازی‌های المپیک تابستانی سبب شد که مقامات فیفا به فکر تشکیل مسابقات جهانی بیافتند. ایدهٔ برگزاری مسابقات جام جهانی فوتبال را ژول ریمه، رئیس وقت فیفا ارائه‌داد و این سازمان در کنگره‌ای در ۲۸ مه ۱۹۲۸ در آمستردام با برگزاری مسابقات جام جهانی موافقت‌ کرد. از همان آغاز، اروگوئه که قهرمان مسابقات فوتبال بازی‌های المپیک تابستانی ۱۹۲۴ و ۱۹۲۸ شده‌بود، پیشتاز جام جهانی شد و میزبانی جام جهانی فوتبال ۱۹۳۰ را برعهده‌گرفت و قهرمان این جام نیز شد.

 

نخستین باشگاه فوتبال

باشگاه فوتبال شفیلد نخستین باشگاه فوتبال است و قدمتی ۱۵۲ ساله دارد و در سال ۱۸۵۷ در شهر شفیلد که در انقلاب صنعتی، عمده مرکز تولید فولاد بود، بنیان‌گذاری شد. لیگ قهرمانان اروپا یکی از معتبرترین جام‌های باشگاهی فوتبال است که قدمت آن به سال ۱۹۵۵ باز می‌گردد. باشگاه فوتبال رئال مادرید در پنج دورهٔ نخست این مسابقات به قهرمانی رسید. جام باشگاه‌های جهان یکی از معتبرترین مسابقات بین‌المللی فیفا است که در سال ۲۰۰۰ بنیان‌گذاری شد و در نخستین و واپسین دورهٔ (سال ۲۰۱۲) آن، باشگاه فوتبال کورینتیانس از برزیل به مقام قهرمانی رسیده‌است. امروزه ۲۰۷ کشور دارای تیم ملی فوتبال هستند.

 

فوتبال

محبوب‌ترین بازی در سراسر جهان فوتبال است که توسط دو تیم یازده نفره متشکل از بازیکنان فوتبال با یک توپ فوتبال بر روی چمن طبیعی یا مصنوعی با هدف گل‌زدن انجام می‌گیرد. یازده بازیکن هر تیم شامل چند مهاجم، هافبک، مدافع و یک دروازه‌بان می‌شوند که توسط سرمربی در زمین چیده می‌شوند و مانند یک سیستم عمل می‌کنند که سیستم فوتبال نامیده می‌شود. امروزه بیش از ۲۵۰ میلیون فوتبالیست در بیش از ۲۰۰ کشور وجود دارند.

 

اندازه زمین فوتبال

طول زمین فوتبال ۹۰ تا ۱۲۰ متر و عرض آن ۴۵ تا ۹۰ متر است. فوتبال در دونیمه ۲۰ تا ۴۵ دقیقه‌ای انجام می‌گیرد و در بازی‌های حذفی و رفت و برگشتی گاهی‌اوقات، وقت‌های اضافه و پنالتی نیز به آن افزوده می‌گردد. فوتبال ضوابطی دارد که قوانین فوتبال نامیده می‌شوند و نمی‌توان بر خلاف آن‌ها عمل‌کرد. سازمان فیفا علاوه بر فوتبال، نهاد رسمی ورزش‌های فوتسال و فوتبال ساحلی نیز می‌باشد و کنفدراسیون‌های قاره‌ای یوفا، اِی‌اِف‌سی، سی‌اِی‌اِف، کونکاکاف، کونمبول و اُاِف‌سی از زیرشاخه‌های فیفا هستند.

 

جام جهانی فوتبال 

جام جهانی فوتبال از بزرگ‌ترین رویدادهای ورزشی جهان است که هر چهارسال یک‌بار در یکی از کشورهای جهان روی می‌دهد. علاوه بر این، مسابقات بین‌المللی دیگری مانند بازی‌های المپیک تابستانی، جام کنفدراسیون‌ها، جام باشگاه‌های جهان، جام ملت‌های اروپا و لیگ قهرمانان اروپانیز رایج است. لیگ‌های متعددی ازجمله لا لیگا و لیگ برتر انگلستان در کشورهای مختلف به‌وجود آمده‌اند که نوعی مسابقات داخلی محسوب می‌شوند. فوتبال بانوان نیز از اواخر سدهٔ نوزدهم میلادی به راه‌افتاد. فیفا ادعا می‌کند که وظیفهٔ محافظت بازیکنان از زورافزایی را به‌خوبی انجام می‌دهد و فوتبال، از زورافزایی پاک است. در سال ۲۰۰۴، فیفا یک منشور اخلاقی برای اجرای بازی‌های جوانمردانه به‌تصویب رساند. اما در سال ۲۰۰۶، این منشور بازنگری‌شد و منجر به تشکیل نهاد قضایی سوم فیفا شد.

 

واژه‌شناسی و نام

 

فوتبال در کشورهایی که آغازگر فوتبال بودند، نام‌های مختلف داشت. این ورزش در چین تسوچو در ژاپن کِمَری و در یونان و امپراتوری رم هارپاستوم نامیده می‌شد. اصطلاح فوتبال (به انگلیسی:Football)‏ را برای نخستین‌بار مردم بریتانیا ابداع‌کردند، اما مردم ایالات متحده آمریکا آن را ساکر (به انگلیسی: Soccer)‏ می‌نامند. در بریتانیا این ورزش در رده‌های سنی بزرگسالان، تا مدتی با نام ساکر شناخته می‌شد. پس از مدتی، در ردهٔ سنی ۱۸ سال برای نخستین‌بار فوتبال نامیده‌شد و این اصطلاح به تدریج بر واژه ساکر تسلط پیدا کرد و در پایان به فوتبال تغییر نام یافت.

این ورزش در مناطقی از جمله فرانسه، آمریکای لاتین و اسپانیا با اصطلاح فوتبال نامیده می‌شود. آلمانی‌ها با اندکی تنوع آن را Fußball و fooseball می‌نامند. ریشهٔ واژهٔ فوتبال به اواخر سال ۱۸۰۰ میلادی و از هنگامی که این ورزش در مدارس انگلستان راه‌اندازی‌شد، باز می‌گردد.

 

تعاریف

 

تعاریف > مسابقهٔ فوتبال:

به بازی که در آن بازی فوتبال انجام می‌گیرد، مسابقهٔ فوتبال می‌گویند

 

تعاریف > تیم فوتبال:

 به مجموعه‌ای از بازیکنان فوتبال گفته می‌شود که در یک مسابقه با هم متحد و هم‌هدف هستند.

 

تعاریف > مربی فوتبال:

 فردی که فوتبال نقش تربیت و سازماندهی بازیکنان تیم (از نظر جسمی و روحی) جهت کامیابی در مسابقات را بر عهده دارد در فوتبال امروزی هر تیم چندین مربی دارد که وظایف به صورت تفکیک‌شده بین آن‌ها تقسیم می‌شود. سرگروه مربیان تیم، سرمربی نامیده می‌شود.

 

تعاریف > سیستم فوتبال:

 

به تاکتیک‌هایی که سرمربی برای بازی تیم در نظر می‌گیرد و بازیکنان مطابق این تاکتیک‌ها در زمین چیده می‌شوند، سیستم فوتبال می‌گویند که به‌نوعی همان ساختار تیم است.

دروازه‌بان یک پست ثابت‌ است و در سیستم جایی ندارد و ده بازیکن دیگر در این سیستم در زمین چیده می‌شوند.

از جملهٔ سیستم‌های فوتبال میتوان به ۲–۴–۴، ۱–۱–۴–۴، ۱–۵–۴، ۳–۳–۴ و ۲–۳–۵ اشاره‌نمود. 

سیستم ۲–۴–۴ یکی از رایج‌ترین سیستم‌های فوتبال است که در انگلستان بسیار کاربرد دارد و از ۴ مدافع، ۴ هافبک و ۲ مهاجم تشکیل شده‌است.

سیستم ۱–۱–۴–۴ چنان چه از نامش پیداست، گیج‌کننده نیست. در این سیستم، چهار مدافع و چهار هافبک بازی می‌کنند و مهاجم دوم پشت مهاجم اصلی قراردارد. 

سیستم ۱–۵–۴ را به‌طور سنتی تیم‌های اروپایی در لیگ‌های برتر خودشان به‌کار می‌گیرند. این سیستم از چهار مدافع، پنج هافبک و یک مهاجم تشکیل شده‌است. 

سیستم ۳–۳–۴ یک سیستم کاملاً هجومی است. این سیستم از چهار مدافع، سه هافبک و سه مهاجم تشکیل می‌شود و علاوه بر حمله‌کردن با سه مهاجم، خط هافبکی قوی و نیرومند را دارا می‌باشد. 

سیستم ۲–۳–۵ نیز تاچند سال پیش به یک سیستم محبوب تبدیل‌شده و به‌خوبی امکان جابه‌جایی مهاجمان و مدافعان را فراهم می‌کند. این سیستم همان‌طور که از نامش پیداست، از پنج مدافع، سه هافبک و دو مهاجم تشکیل شده‌است. 

یکی از سیستم‌های نوین فوتبال ۱–۴–۱–۴ است که ساختاری مانند ۳–۳–۴ دارد، با این تفاوت که هافبک‌ها و مهاجمان چپ و راست تقریباً روی یک خط بازی می‌کنند و مهاجم نوک از دیگر مهاجمان جلوتر بازی می‌کند.

از دیگر سیستم‌های محبوب فوتبال، ۲–۵–۳ است که شامل سه مدافع، پنج هافبک و دو مهاجم می‌شود.

 

تعاریف > کاپیتان:

 

 

کاپیتان یکی از بازیکنان است که وظیفه رهبری تیم در زمین بازی را بر عهده دارد و با بستن بازوبند به بازوی چپش، از دیگر بازیکنان متمایز می‌شود.

 

تعاریف > دروازه‌بان:

 دروازه‌بان هر تیم وظیفه جلوگیری از ورود توپ به دروازه خودی را بر عهده دارد و لباس وی از سایر بازیکنان تیم متمایز است. وی تنها بازیکن تیم است که اجازه دارد توپ را (در محدوده مشخص) با دست لمس نماید.

 

تعاریف > مدافع:

 

به بازیکنی گفته می‌شود که محل جای‌گیری او در زمین خودی است و میان دروازه‌بان خودی و مهاجم حریف قرار می‌گیرد و وظیفهٔ اصلی وی مقابله با حمله تیم حریف است. مدافعان خود به انواع مدافع مرکزی، مدافع کناری، سوییپر، مدافع جلو و مدافع آزاد (لیبرو) دسته‌بندی می‌شوند.

 

تعاریف > هافبک:

 به بازیکنی گفته می‌شود که معمولاً در میانهٔ زمین بازی می‌کند و به زیر مجموعه‌هایی از جمله هافبک هجومی، هافبک دفاعی، هافبک میانی و هافبک کناری تقسیم می‌شود. وظایف اصلی هافبک، رساندن توپ به مهاجمان برای گل‌زنی و کمک به مدافعان برای جلوگیری از گل‌خوردن است.

 

تعاریف >مهاجم:

 

به بازیکنی گفته می‌شود که در خط جلو بازی می‌کند و نزدیک‌ترین بازیکن هر تیم به دروازهٔ حریف است. وظیفه اصلی مهاجم گلزنی است. مهاجم زیر مجموعه‌های مختلفی مانند مهاجم نوک، مهاجم کنار و مهاجم کاذب دارد.

 

تعاریف > بازیکن ذخیره:

 بازیکن فوتبالی است که بر روی نیمکت می‌نشیند و در مسابقات استاندارد، حداکثر ۳ بازیکن ذخیره می‌توانند جایگزین بازیکنان اصلی شوند.

 

تعاریف > هت‌تریک:

 اگر یک بازیکن در یک مسابقه سه بار یا بیشتر گل‌زنی کند، می‌گویند او هت‌تریک کرده‌است

 

تعاریف > کلین شیت (دروازه بسته):

 هنگامی که یک تیم در یک مسابقه هیچ توپی وارد دروازه‌اش نشود؛ می‌گویند آن تیم (یا دروازه‌بان آن تیم) کلین شیت (دروازه بسته) انجام داده‌است.

 

تعاریف > دیواره دفاعی:

 

یک ردیف از بازیکنان فوتبال است که شانه به شانه یک‌دیگر می‌ایستند و تلاش می‌کنند جلوی شوت بازیکنان حریف به دروازه خودی را در زمان نواخت ضربه ایستگاهی مستقیم بگیرند. این ردیف انسانی می‌بایست حداقل ۱۰ یارد از توپ کاشته‌شده فاصله داشته باشد.

 

تعاریف > آوانتاژ:

 قانونی است که به داور اجازه می‌دهد در مواردی که خطایی را روی بازیکنی تشخیص داده‌است، اگر تشخیص دهد که در جریان ماندن بازی به نفع بازیکن هدف خطا است، اعلام خطا نکند و بازی را ادامه دهد.

 

بازی

 

فوتبال قواعدی دارد که قوانین فوتبال نامیده می‌شوند و بازی براساس آن‌ها انجام می‌گیرد. توپ فوتبال وسیله‌ای است که بازی با آن انجام می‌گیرد و دور آن ۷۱ سانتی‌متر است. در زمین فوتبال، دو تیم که هر کدام از یازده بازیکن (شامل مهاجم، هافبک، مدافع و یک دروازه‌بان) تشکیل ‌شده، به رقابت با یک‌دیگر می‌پردازند و آرمان هر تیم وارد کردن توپ به دروازهٔ حریف یا اصطلاحاً گل زدن است. هر تیمی که در پایان بازی گل بیشتری به ثمر رسانده‌باشد، برندهٔ بازی است و تیم مقابل بازنده است. اگر هر دو تیم به تعداد مساوی گل به ثمر برسانند، با هم مساوی یا تساوی کرده‌اند.

بازیکنان معمولاً با پای خود توپ را در زمین جابه‌جا می‌کنند و گاهی اوقات از دیگر بخش‌های بدن (به‌ویژه سر) نیز برای جابه‌جا کردن توپ استفاده می‌کنند. بازیکنان تنها از دست‌ها و بازوهای خود نمی‌توانند استفاده‌کنند. همهٔ بازیکنان توپ را در هر جهت و در سراسر زمین جابه‌جا می‌کنند، اما نمی‌توان توپ را در موقعیت آفساید دریافت‌کرد.

بازیکنان با روش‌های کنترل توپ از جمله دریپلینگ (دریبل‌کردن)، پاس‌دادن توپ به هم‌تیمی، شوت‌زدن که معمولاً با عکس‌العمل دروازه‌بان روبه‌رو می‌شود، برای خود فرصت گل‌زنی ایجاد می‌کنند. بازیکنان برای جلوگیری از پیشروی فوتبالیست‌های رقیب، اعمالی چون پریدن پاس‌ها، تکل‌زدن و برخورد فیزیکی با بازیکنان تیم مقابل را انجام می‌دهند. فوتبال به‌طور کلی یک بازی روان است و تنها هنگامی که توپ از زمین بازی بیرون‌ برود و یا داور خطای بازیکنی را گرفته‌باشد، متوقف می‌شود. پس از توقف، بازی مجدداً آغاز می‌گردد.

 

کارت‌های فوتبال

 

یک بازی شامل دوتیم است که هرکدام ۱۱ بازیکن درون زمین دارند که یکی از آن‌ها دروازه‌بان است. اگر تعداد بازیکنان یک تیم درون زمین کم‌تر از ۷ نفر باشد، یا بیش از چهار بازیکن از یک تیم کارت قرمز بگیرند، بازی لغو می‌شود. 

 

داوران

 

هر بازی توسط داوری مقتدر که توانایی اجرای همه اعمال داوری در زمین را داشته‌ باشد، اداره می‌شود. داوران تنها در صورت مشورت با کمک‌داوران یا داور چهارم (به‌شرط این که بازی مجدداً آغاز نشده‌باشد)، نظر خود را تغییر می‌دهند و یا بازی را فسخ می‌کنند. در زمین دو کمک‌داور وجوددارد که صلاحیت اعتراض به تصمیمات نادرست داور وسط را برعهده‌دارند. آن‌ها برای کنترل درست بازی معمولاً حدود ۹٫۱۵ متر (۱۰ یارد) از خط عرضی زمین فاصله‌دارند. داور چهارم نیز یکی دیگر از مقامات داوری است که بیرون زمین قراردارد و مسئولیت‌هایی هم‌چون هماهنگی تعویض بازیکن‌های تیم‌ها را برعهده‌دارد. در صورتی که یکی از کمک‌داوران توانایی ادامهٔ کمک‌داوری بازی را نداشته‌باشد، داور چهارم جایگزین او می‌شود. در مسابقات جام ملت‌های اروپا ۲۰۱۲، دو داور به‌طور آزمایشی روی خط دروازه‌ها ایستادند و کمک‌داوران را در تصمیم‌گیری به‌ویژه تصمیم‌گیری‌های منطقهٔ پنالتی کمک کردند.

کمک‌داور در زمین وجود دارند که می‌توانند در این موارد به تصمیم داور اعتراض‌کنند:

هنگامی که تمام توپ میدان بازی را ترک‌کند.

هنگامی که کرنر، گل و پرتاب انجام می‌گیرد.

هنگامی که ممکن‌است یک بازیکن در شرایط آفساید باشد.

زمانی که تیمی درخواست تعویض‌کند.

هنگامی که از دیدگاه داور، سوءرفتار و یاهر حادثهٔ دیگری رخ‌دهد.

هنگامی که خطایی انجام می‌گیرد، کمک‌داور می‌تواند مسئله را بهتر برای داور توضیح‌دهد.

هنگامی که در ضربات پنالتی، پیش از این که بازیکن ضربه را بزند، دروازه‌بان پایش از خط دروازه جلوتر بیاید و توپ وارد دروازه‌ شود، کمک‌داور اعتراض می‌کند.

 

قوانین فیفا

فیفا قوانینی در درون و بیرون از زمین فوتبال وضع کرده است. این قوانین در ۳ مارس ۲۰۱۲ تغییرکرد و در ۱ ژوئن ۲۰۱۲ به اجرا درآمد. در زیر به‌طور مختصر به شرح آن‌ها می‌پردازیم:

 

زمین بازی:

 

طبق ابعاد میدان زمین که توسط هیئت بین‌المللی فوتبال نوشته شده‌است، طول زمین باید ۹۰ تا ۱۲۰ متر (۱۰۰ تا ۱۵۰ یارد) و عرض آن ۴۵ تا ۹۰ متر (۵۰ تا ۱۰۰ یارد) باشد. خط میانی زمین که به‌اندازه عرض زمین است، مناطق حمله و دفاع دوتیم را جدا می‌کند و شعاع دایره میانی میدان ۹٫۱۵ متر (۱۰ یارد) است. زمین از دو سمت به محوطه جریمه مستطیل‌شکل امتداد می‌یابد و این محوطه جریمه ۱۵٫۵ متر (۱۸ یارد) از خط دروازه فاصله‌دارد. محوطه کوچک مستطیل‌شکل درون محوطه جریمه که منطقهٔ گل‌زنی نامیده می‌شود، ۵٫۵ متر (۶ یارد) از خط دروازه فاصله‌دارد.

زمین بازی فوتبال باید مستطیل‌شکل با سطحی از جنس چمن باشد. با توجه به این که قوانین فوتبال در انگلستان شکل گرفته‌است، اندازه زمین فوتبال براساس دستگاه امپراتوری بیان می‌شوند و در این اندازه‌گیری، از دستگاه متریک استفاده نمی‌شود. استفاده از واحدهای اندازه‌گیری دیگر، به‌شکل سنتی در خارج از بریتانیا نیز مرسوم‌ است.

 

توپ

 

توپ بازی باید از چرم یا مواد مناسب دیگر ساخته شده‌باشد.

بر اساس قانون شماره ۲ توپ بازی باید کروی شکل، پر از هوا و با محیط ۶۸ تا ۷۰ سانتیمتر، با فشار هوای ۸ تا ۱۲ پوند در اینچ مربع، وزن ۴۱۰ تا ۴۵۰ گرم و پوشیده از چرم یا مواد مناسب دیگر باشد.

این نوع توپ، توپ استاندارد و یا توپ شماره ی نیز نامیده می‌شود. در مسابقات ویژه گروه‌های سنی و مسابقات داخل سالن از توپ‌های کوچکتر و سبکتری استفاده می‌شود. برای مثال توپ شماره ۴ توپ استاندارد برای بازی فوتسال است.

 

مدت زمان بازی

بازی فوتبال در دو نیمه ۴۵ دقیقه‌ای انجام می‌گیرد، مگر این‌که داور و دوتیم بر تغییر مدت زمان بازی توافق کرده‌باشند. هرگونه توافق برای تغییر مدت زمان بازی (برای مثال کاهش هرنیمه به ۴۰ دقیقه به‌دلیل نبود نور کافی) باید پیش از انجام بازی، صورت گرفته‌ باشد.

 

آغاز مجدد بازی

بازی در این موارد مجدداً آغاز می‌گردد:

هنگام آغاز مسابقه

پس از به‌ ثمر رسیدن یک گل در طول بازی

هنگام آغاز نیمه دوم

هنگام آغاز هردو نیمه وقت‌های اضافی.

​

گل‌زدن

هنگامی که تمام توپ از خط دروازه ردشود، به‌شرطی که پیش از آن خطایی صورت نگرفته‌باشد، این تیم گل به‌ثمر رسانده‌است.

 

آفساید

 

بر اساس این قانون بازیکنی که در موقعیت آفساید قرار دارد حق مشارکت فعال در بازی را ندارد. بازیکنی در موقعیت آفساید است که در هنگام زدن ضربه توپ توسط هم‌تیمیش هم جلوتر از توپ و هم جلوتر از بازیکن ماقبل آخر تیم حریف به دروازه حریف نزدیکتر باشد.